Het begon met het delen van mijn ideeën over wetenschap, onderwijs en maatschappelijke vraagstukken. Ik schreef onder andere over het alcoholbeleid op de campus, over scriptiebegeleiding en tijdrovende subsidieaanvragen. Toen mijn lijstje met onderwerpen steeds korter werd, merkte ik dat ik een nieuwe vaardigheid ontwikkelde: de kunst van het observeren.
In een maatschappij waarin we streven naar efficiëntie, verliezen we de kunst van het observeren soms uit het oog. In de dagelijkse routine hebben we haast vanwege verplichtingen, raken we afgeleid door onze telefoons en vergeten we te observeren wat zich vlak voor onze neus afspeelt. Door het schrijven van columns en de tijd te nemen om onderwerpen te ‘zien’, werden dagelijkse ervaringen opeens een potentiële inspiratiebron. Korte ontmoetingen, zoals een gesprek met een student over de toekomst of een vraag van een collega bij het koffieapparaat over identiteit, begonnen mijn ideeën te voeden. Ik stond bewust stil, luisterde, keek en voelde. Ik ontdekte dat er overal verhalen te vinden zijn waarover je kunt schrijven, als je maar even de tijd neemt om te vertragen.
De columns gaven me ook de ruimte om te reflecteren op hoe ik denk en voel over bepaalde onderwerpen. Tegelijkertijd zette het me aan om mijn werk, mijn rol en relevante thema’s binnen de academische wereld grondig te overdenken. Het hielp me om een standpunt in te nemen, de nuance weer te geven of juist ruimte te laten voor twijfel.
Dit is mijn laatste column voor Erasmus Magazine. Het is een proces dat ik met dankbaarheid afsluit. Het was een leerzame ervaring, ik zal de kunst van het vertragen en observeren niet verleren. In de collegezaal, tijdens gesprekken met studenten of gewoon in het dagelijks leven, liggen waardevolle inzichten verborgen in kleine details, als je maar de tijd neemt om het te zien en erover na te denken.
Dank voor het lezen.
Bedankt, Hanan! Je schrijft mooie columns.