Imposter syndrome

Ook toen ik werd gevraagd om voor het Erasmus Magazine een maandelijkse column te schrijven. In mijn enthousiasme zei ik meteen: “Ik wil het wel proberen!” Fietsend naar huis reed ik een aantal grijze wolken tegemoet, en kwam ze tevoorschijn. Het kritische stemmetje vroeg of het wel verstandig was dat ik zo impulsief had gereageerd. Had ik er niet wat langer over na moeten denken?

De vragen in mijn hoofd maakten het er niet makkelijker op. “Een columnist, jij bent toch een wetenschapper? Iedere maand een column schrijven, je hebt daar toch helemaal geen tijd voor? Je weet toch wel dat belofte schuld maakt?” En zo ging er een wervelwind aan vragen door mijn hoofd, en werd de twijfel alsmaar groter. Fietsend begon ik al manieren te bedenken om eronderuit te komen. “Ik kan de hoofdredacteur mailen en aangeven dat het bij nader inzien toch niet past in mijn volle agenda.”

Ik fiets mijn straat in, inmiddels zijn de grijze wolken weggetrokken en zie ik een heldere blauwe lucht. Ik zet mijn fiets op slot en loop naar binnen. Meteen word ik verwelkomd door mijn echtgenoot, die met een grote glimlach een grapje maakt: “Ik was vroeg thuis, en heb gekookt. Deze slimme professor kan meteen aan tafel!”

Ik kijk verschrikt op. Tuurlijk; de slimme professor, dat ben ik! Ik schuif aan tafel, vertel over mijn werkdag en ineens verdwijnt alle twijfel. Het stemmetje werd de mond gesnoerd, en snel kwam het enthousiasme weer tevoorschijn. Zijn duwtje in mijn rug kwam precies op het juiste moment om uit mijn comfortzone te stappen en iets nieuws te proberen. Ook al heb ik nog nooit columns geschreven, dat ga ik toch gewoon doen. Ik heb er zin in!