Als ik halverwege de introductie ben wordt er aangebeld. Er staan twee vrouwen voor de deur. Een van hen vraagt hoe het met mij gaat. Terwijl ze vertellen over hoe ze merken dat veel jonge mensen vaak stress ervaren, wacht ik tot ze het over God gaan hebben. Na een paar minuten wordt de boodschap van de Heer verkondigd en krijg ik een foldertje. De vrouw geeft mij een boks en zegt dat ze trots op me is.
Een uurtje later maak ik een paar tosti’s. Ik spoel de voorgesneden plakken kaas eerst even af, omdat er appelsap van mijn huisgenoot overheen is gelekt. Zodra ze klaar zijn plof ik neer en swipe op Bumble langs vrouwen met beige jassen die ‘wijn’ bij hun interesses hebben staan.
Wanneer ik net weer begonnen ben met schrijven, gaat de bel nogmaals. De man voor de deur geeft aan dat hij glazenwasser is en onze ramen heeft schoongemaakt. Hij geeft me een kaartje met een telefoon- en bankrekeningnummer, dat ik doorstuur naar de huisbaas. Een uurtje later appt hij me terug dat hij niemand heeft gevraagd de ramen te wassen.
Als ik pauzeer van het schrijven met een paar YouTubevideo’s komt mijn huisgenoot thuis. Hij stopt een kant-en-klare lasagne in de oven terwijl ik een pancake met een vulling van framboos en witte chocolade verwarm in een koekenpan. We spelen luidruchtig punkmuziek met humoristische teksten af. Tijdens het eten haalt mijn huisgenoot zijn laptop tevoorschijn om zijn Minecraftwereld te laten zien.
Later in de avond besluiten we na een opsomming van alle keren dat ik uit de klas ben gestuurd op de middelbare school richting onze kamers te gaan. Wanneer de bel gaat vlucht mijn huisgenoot terug de woonkamer in. Ik snap niet waarom hij dit doet en open de deur. De onderbuurman schreeuwt dat sommige mensen morgen godverdomme vroeg op moeten. Versteend hoor ik aan hoe hij scheldt met verschillende terminale ziektes voordat hij het mijnwerkerslampje op zijn hoofd aanzet en weer terug naar beneden loopt. Mijn huisgenoot loopt aarzelend terug de gang in en laat acht appjes van de onderbuurman zien waarin hij vraagt of het wat stiller kan. “Sorry, ik had ze niet gezien. Ik app wel onze excuses”, zegt mijn huisgenoot.
Ik besluit dat ik morgen wel verder werk aan de opdracht en nu maar ga slapen. 300 woorden in een dag. Kan slechter.
