In de dagen na de aanval vertelde de derdejaars geneeskundestudent Saad aan EM hoe hij zich tijdens die gitzwarte dag verschanste in een toilet in het Erasmus MC en daar vreesde voor zijn leven. Nu, zes maanden later, slaapt hij nog steeds niet goed. “Dat heeft echt niet alleen met die aanval te maken – ik was altijd al een slechte slaper”, relativeert hij met een glimlach. “Maar ik merkte wel dat het na die dag erger werd. Dan lag ik wakker en dacht ik: wat nou als hij wel binnen was gekomen?”

arrestatie fouad L. van whatsapp video crop

Lees meer

Schutter Fouad L. moest psychologisch onderzoek doen voordat hij arts mocht worden

De verdachte van de schietpartijen bij het Erasmus MC had bijna zijn bul, maar mocht pas…

Brandvlekken

Hij laat in het Onderwijscentrum zien wat er nog van de aanval te zien is. Op het ooit nagelwitte plafond zijn de roetvlekken nog te zien van de brand.  Bij één studieplek ontbreekt de vloerbedekking en zitten de studenten met hun voeten op de betonnen vloer. “Het tapijt is hier volgens mij weggehaald omdat er brandvlekken op zaten”, vertelt Saad. Eén hoek van het centrum wordt gedomineerd door een met plastic ingepakte stellage: de plek waar de brand plaatsvond. Op het plastic prijkt sinds kort een kunstwerk, waarvan Saad niet goed weet wat het voorstelt. Hij komt bijna elke dag in het Onderwijscentrum – zoals voor veel geneeskundestudenten voelt het als zijn tweede thuis – en nog regelmatig wordt hij herinnerd aan de gebeurtenissen in september.

Als hij terugdenkt aan die dag, is het eerste wat in hem opkomt de ‘stampede’, zoals hij het noemt. Daarmee bedoelt hij het geluid van de rennende studenten, vlak nadat Fouad L. een molotovcocktail gooide, die met een luide knal het centrum in brand zette. “Die knal kan ik me niet herinneren, misschien neemt mijn brein mij daartegen in bescherming.”

Sitting ducks

Saad verstopte zich met een medestudent in een mindervalidentoilet op de verdieping boven het Onderwijscentrum. In het kleine kamertje van één bij twee meter beleefden ze de angstigste momenten uit hun leven. “Mijn medestudent zat achterin het toilet naast de wc, voor mij was nog ruimte tussen de wasbak en dit muurtje.” Hij wijst op het muurtje naast de deur, ongeveer veertig centimeter breed. “Ik wilde niet achter de deur staan, want stel dat hij er doorheen zou schieten!” Het muurtje is zo smal dat zijn knie nog een stukje uitstak. “En mijn noodplan was: als hij toch binnenkomt, dan sta ik in zijn dode hoek en kan ik hem misschien aanvallen.”

In het toilet waren Saad en zijn medestudent ‘sitting ducks’, makkelijke doelwitten. Wat er buiten het toilet gebeurde was hem volstrekt onduidelijk. “We hoorden soms voetstappen heen en weer lopen. Dan hielden we ons muisstil, want we wisten niet of het een aanvaller was of iemand van de politie.” Saad had in het toilet voortdurend contact met een medewerker van de alarmcentrale, en die verzekerde hem dat politie zich altijd zou identificeren. “Dus we hielden er rekening mee dat ons laatste uur geslagen had”, vertelt Saad. Tot de dag van vandaag weet Saad niet van wie die voetstappen waren.

Politie! Politie!

Erasmus MC_schietpartij_vluchten_toilet_29.9.2023_3000_Saad Mellouk

Lees meer

Een gitzwarte dag door de ogen van drie geneeskundestudenten: ‘Ik dacht alleen maar: dit kan niet echt zijn, dit is een film’

Eén verdieping onder de plek waar Sam zat, werd Jurgen Damen doodgeschoten. Saad zat…

De situatie werd nog nijpender toen steeds dikkere rook onder de deur door kwam. “We wisten niet of we moesten blijven, met de kans om te stikken van de rook, ofhet toilet verlaten en mogelijk oog in oog komen te staan met de schutter. 112 raadde ons aan om te wachten tot de rook echt te dik werd om te kunnen ademen, dus we bleven toch zitten.”

Na een schijnbare eeuwigheid wachten hoorde Saad een man roepen: “Politie! Politie!” “Dat was eigenlijk het engste moment”, herinnert hij zich. “Want het kon ook de schutter zijn die zich voordeed als politie.” Toch opende Saad voorzichtig de wc-deur.  De twee studenten liepen met hun handen op hun hoofd naar buiten. Daar kon Saad niet goed zien door de dikke rook aan zijn linkerkant. Rechts stond een deur wagenwijd open. “Ik was er alert op dat daar nog iemand uit zou kunnen komen.“ Pas toen hij om de hoek een gang inkeek, keek hij recht in de ogen van vier zwaarbewapende agenten. “Ik schrok, en volgens mij schrokken zij ook een beetje van mij. Dat was wel even eng. Ze hadden niet gedacht dat er nog studenten binnen waren.” De agenten zagen hem gelukkig niet aan voor een schutter maar brachten hem veilig naar buiten.

Hartslag

Nu staat Saad opnieuw bij de deur van het toilet waar hij die dag doormaakte. Het is niet de eerste keer sinds september. Toch, als hij de deur van het toilet achter zich dicht trekt, merkt hij dat zijn hartslag wat hoger is dan normaal. “Maar het is niet meer zo erg als toen ik de eerste keer terug was.”

Na de aanval lag hij veel en lang in bed.  De zondag na de aanslag moest Saad al wel weer werken in het ziekenhuis. “Achteraf was dat misschien niet het slimst, maar ik dacht: ik ben in staat om te werken, dus ik ga het gewoon proberen. Ik wil niet dat wat er gebeurd is mij van de rails haalt.”

Slachtofferhulp

Wel ging hij die dag langs Slachtofferhulp, die in een speciale ruimte in het ziekenhuis paraat stond voor mensen die behoefte hadden aan een gesprek. “Ik was vooral op zoek naar rust, dat het weer oké zou gaan, zeg maar. Maar ik kon nog niet bedenken hoe ik dat ging doen. Hoe ga ik dit een plekje geven? Hoe ga ik gewoon weer verder met het leven? Het waren hele lieve mensen die heel goed konden luisteren, al had ik na afloop niet het idee dat het mij persoonlijk zou helpen.” Daarom is het voor Saad gebleven bij dat ene gesprek. De wat-als-scenario’s spelen wel eens door zijn hoofd, maar zijn religie en zijn vader hebben hem erbij geholpen om daarmee om te gaan. “Mijn vader zei: wat als bestaat niet. Het is niet anders gegaan. En het had ook minder erg kunnen verlopen dan nu. En mijn geloof – ik ben moslim – zegt ook: het is gegaan zoals het had moeten gebeuren, en er is geen andere mogelijkheid geweest. Die gedachten hebben mij hierbij heel erg geholpen.”

Erasmus MC buddy project buddies_Noa Zonderland

Lees meer

Studenten helpen studenten na aanslag Erasmus MC: ‘Dit is écht een fijne plek, voel ik weer’

Studenten zijn in het Erasmus MC een buddyprogramma begonnen na de aanslag op de docent…