Op de dag na de aanslag, bij een bijeenkomst in De Doelen horen studenten Emma Verheggen en Fleur Wilbrink van docent Geeske van Woerden dat veel eerstejaars bang zijn om terug te gaan naar het Erasmus MC. Meer studenten én medewerkers hebben dat gevoel, dit raakt de studenten. “Ze zeiden meteen: koppel de studenten aan een ouderejaars!”, vertelt Van Woerden trots. “Niet naar het Onderwijscentrum willen, is zó het tegenovergestelde van hoe wij het daar altijd hebben ervaren”, legt Verheggen uit. “Eerstejaars kennen de omgeving en elkaar nog niet na drie, vier weken onderwijs. Voor ons ouderejaars is het altijd een onwijs fijne en veilige plek geweest om te leren, meer een tweede thuis. We willen dat eerstejaars dat gevoel ook krijgen.”
Weer een dag later, op zaterdag krijgt Van Woerden groen licht van de opleidingsdirectie om het buddyprogramma op te starten. “Ze zeiden: fantastisch, zou jij dit willen oppakken”, vertelt Van Woerden die meteen alle studenten mailt. Ze zoekt eerstejaars en ouderejaars die ze aan elkaar kan koppelen. “Na een minuut had ik de eerste reacties al binnen. Dat op zoiets vreselijks zoveel vriendelijkheid kan volgen, dat zoveel mensen klaarstaan en meteen zeggen: wij willen helpen. Dat is prachtig, hartverwarmend.”
Ons dorp is aangevallen
De aanslag waarbij docent Jurgen Damen om het leven kwam en er brand werd gesticht in het Onderwijscentrum, sloeg een bres in het gevoel van veiligheid van veel mensen. “Ons dorp is aangevallen”, vat Van Woerden het samen. Zo zien de studenten het ook. Van buiten lijkt het ziekenhuis een groot doolhof, maar wie in het enorme pand werkt, ziet het meer als een dorp. “Als ik rondloop, kom ik zo tien mensen tegen die ik ken”, vertelt Verheggen. “Wij studenten studeren hier, werken hier, doen hier koffie met elkaar, spreken af voor de gezelligheid en hebben borrels in ’t Vat (de woonkamer met bar van faculteitsvereniging MFVR). We brengen hier veel tijd door. Het is een tweede thuis – soms ben ik hier meer dan thuis.”
Niet alleen
Dat Van Woerden persoonlijk studenten antwoordt, is veel werk. Het wordt enorm gewaardeerd, merkt vijfdejaars Wilbrink op. “Door dat persoonlijke contact krijg ik het gevoel: er wordt op mij gelet na de aanslag. Soms is hulp van een docent vragen best moeilijk, dat was al voor de gebeurtenissen, daarom waardeer ik het des te meer.” Van Woerden vult aan: “We letten hier op elkaar, zeker nu.”
In het buddyproject helpen studenten hun medestudenten. Dat wil niet zeggen dat docenten en studenten niet ook steun aan elkaar hebben, vinden Van Woerden, Wilbrink en Verheggen. Wilbrink tegen haar docent: “Bij de bijeenkomst in De Doelen zei u: ‘Ik wil zoveel mogelijk fysiek lesgeven. Dan kan ik zien hoe het met studenten gaat.’ Dat vond ik zo fijn.”
Over de gesprekken met hun buddy’s willen Wilbrink en Verheggen niet te veel kwijt, ze willen het vertrouwen niet schaden. Ze praten, appen en spreken ook fysiek af in het Onderwijscentrum. Verheggen ging samen met haar buddy voor het eerst terug. Wilbrink vertelt dat zij als ouderejaars ook heel veel heeft aan de gesprekken: “Het is fijn iets te kunnen doen. Je voelt je zo machteloos na wat er gebeurd is. Dit is écht een fijne plek, voel ik weer door de gesprekken.”
Je mag je nog aanmelden
“Het is heel normaal als de nare gevoelens niet weggaan in een korte tijd”, geeft Verheggen mee aan studenten die dit lezen. “Wil je over een paar weken alsnog deelnemen aan het buddyprogramma, dan kun je altijd nog contact zoeken. Iedereen heeft een eigen tijdspad en een eigen manier van verwerken. Niks is abnormaal. Je kunt altijd nog mailen.”
Hier is meer informatie te vinden over wie je kan mailen en welke gegevens je erbij moet vermelden.
