Wanneer ik weer lijd aan ennui, probeer ik mijn verdriet te verstoppen in boeken over verdwaalde vrouwen met mondaine problemen. De schrijfster Elin Wägner schreef begin twintigste eeuw het boek Mannen en andere tegenvallers over vier jonge vrouwen die samen in een koud klein appartement in Stockholm wonen. Ze werken op kantoor, nog lang voordat de samenleving daar aan gewend is. Het is een treurig boek, maar de tongue-in-cheekopmerkingen zijn tijdloos en herkenbaar. Zo concludeert ze dat wanneer een man somber is, hij een vrouw van liefst onder de dertig nodig lijkt te hebben om het aan haar te vertellen.
Kerst is de gelukkigste tijd voor de Zweedse huisgenootjes uit het boek. Voor hun kerstfeest moeten ze zo lang sparen dat ze het alleen nog maar over het socialisme kunnen hebben. Stiekem missen ze hun ouderlijk huis. Hoewel ik er nu toe ben gedwongen heeft het ook wel wat om bij mijn ouders te zijn. Het zorgt ervoor dat ik niet te veel hoef te denken aan de dwangverzamelende huisgenoot en gevoelloze huurbeheerders die mijn andere thuis van me hebben ontnomen.
Ik zit nu vaak in de trein. Wanneer ik weer om één uur ’s nachts met mijn Paul Smith-pumps in mijn tas Rotterdam uit rij, kan ik me alleen maar afvragen of ik nu weg van huis ga, of juist ernaar toe. Beide kanten op is een bitterzoete uitputting. De Chris Rea in mijn hoofd zet steeds opnieuw Driving Home for Christmas in. Dan vraag ik me af hoe lang die man al in de auto zit. Waar komt hij vandaan en hoe lang is hij wel niet weggeweest? Ik hou het niet meer vol. Deze maand zal al mijn glamour fictief zijn.
