Een paar avonden later wordt de zware dubbele deur voor me geopend. Ik steek de antieke donkerbruine ontvangsthal over. Een vrouw roept me naar boven, aan de telefoon had ze me een stuk jonger geleken. Ze leidt me naar een kleedkamer met een groot raam dat uitkijkt op straat. Ik heb geen tijd om me te verbazen, want ze begint meteen met een verhaal over de renovatie van de school. En hoe zij als kunstenares de lampen opnieuw heeft ontworpen. De vrouw, de docente, draagt een strak zwart T-shirt en zwarte legging met een fladderende even zwarte rok. Haar zware oogmake-up loopt uit, waar ze zich voor blijft verontschuldigen. Maar hoe vaak ze die ook probeert weg te vegen, hij blijft lopen.
Een stoet oudere vrouwen komt na hun les de kleedkamer binnen. Allemaal in zwarte kleding: strakke lange pijpen met een losse doeken om hun middel of schouders. Ook het zwart rond hun ogen is uitgelopen. Ik val door mijn leeftijd duidelijk uit de toon. In de danszaal met spiegels aan beide zijden, tref ik een andere docent, als enige in het rood. Ze leunt tegen een vleugel, die met een stoffig zeil is bedekt. Ook haar make-up zit niet strak meer.
Alles in deze dansschool staat in het thema van de vrouw die haar heeft opgericht. We beginnen met huppelen want dat deed Staluse Pera zo. De les is van tevoren opgenomen want dat deed Staluse Pera zo. We eindigen met yoga want dat deed Staluse Pera zo. Ik vraag me af hoeveel ballet ik hier echt zal leren. De buikspieroefeningen waarmee we afsluiten, zijn lang en zwaar. Ik hou het niet meer bij en laat mijn benen neerploffen. De twee docentes gaan onvermoeid door. Balancerend op hun billen, trekken ze hun neus en gestrekte benen naar elkaar toe.
Later, in een oud gedigitaliseerd tv-interview zie ik Staluse Pera, in de tachtig, door de zaal huppelend. Ze draagt kanten kleding en grapt met de de interviewer. Over haar ijdelheid, haar bikini in de jaren veertig, de vader van haar kind, met wie ze nooit getrouwd is. Ze leert haar vrouwen niet alleen dans, maar ook een houding. Een zelfverzekerdheid om de wereld mee eigen te maken. Lopen is niet zomaar de ene voet voor de ander neerploffen, maar bij elke stap de benen uitvouwen: een stap is een boog. Sterk en soepel, Staluse Pera betekent stalen veer.
Ze is ruim twintig jaar geleden overleden, maar de docentes, die veel van haar hebben geleerd, spreken nog steeds vol liefde over haar. Ze hebben het over een reis die ze willen maken naar een huis in Frankrijk, waar nog veel archiefmateriaal van hun lerares zou liggen. Ik blijf me afvragen hoe de vrouwen die ik vandaag heb ontmoet vroeger zijn geweest. Hoe zou het voelen om ouder te worden en niet meer een schoonheid te mogen zijn? Ze zien er niet ongelukkig uit. In Balletschool Staluse Pera ontmoeten ze elkaar in een waardering voor dans en een toewijding aan hun lichaam. Een lichaam waar de herinneringen uit stromen. Deze vrouwen zijn nog niet uitgedanst.
