Een Instagrampost van Lucas verraadt dat de performer altijd al in hem zat, we zien de jonge Lucas in volle overtuiging de Nederlandstalige K3-klassieker Oya Lélé nazingen én – dansen. Piano- en zangles kreeg hij al jaren. Op de middelbare had hij muziek als eindexamenvak. Hij speelde in een Mozartmusical. Soms floept er een Bredase ‘kei’ uit, dat corrigeert hij meteen (‘zo Brabants dit’) met ‘heel’. Maar eigenlijk wilde de in Breda in een onderwijsgezin opgegroeide Lucas in eerste instantie vooral een universitaire studie doen.
De kans om ‘toetsen, popmuziek’ te volgen aan het Rotterdamse conservatorium kwam onverwachts. Lucas: “Ik meldde me eerst alleen aan voor het University College met de intentie: ik ga de universiteit doen, omdat ik mezelf zo breed mogelijk wil ontwikkelen. Muziek wilde ik graag mee door, maar er is nog zoveel meer daar buiten en ik durfde het niet meteen en alleen te kiezen als studie. Toen ik eenmaal binnen was bij het EUC kreeg ik net voor de start een e-mail over het combinatieprogramma met Codarts. Dat was perfect.”
De nummers op de EP, zo schrijft Lucas in een begeleidend persbericht, zijn ‘muzikale liefdesfantasieën’. Lucas zingt onder de naam LUCAS over ‘een zoektocht naar affectie’. Achtergrondzang nam hij op de zolderkamer van zijn ouderlijk huis in Breda op. Met matrassen tegen de muur.
Waar ligt jouw voorkeur, de muzikale studie of de EUC-studie?
Zonder twijfel: “Muziek. Toen ik startte met het combinatieprogramma merkte ik meteen in het eerste jaar: muziek heeft voorrang en alles op de universiteit staat in het teken daarvan. Het is zo’n interessant medium om mee te communiceren. In het maakproces heb ik veel aan mijn universitaire studie. Muziek kan namelijk alleen krachtig zijn als je kijkt naar de context en de maatschappij waarin het is geproduceerd. Het kan thema’s aansnijden die heel actueel zijn, zaken bespreekbaar maken, gevoelens daarbij uiten.”
Welke maatschappelijke thema’s wil jij met je EP ‘Esthetiek’ aansnijden?
“Dat wil ik eigenlijk niet invullen voor de luisteraar. Maar ik wil bijvoorbeeld naar voren laten komen dat je je androgyne kanten mag omarmen. Als je kijkt naar de Nederlandse muziekindustrie, is de markt nog best patriarchaal en heteronormatief. Terwijl er heel veel kracht zit in vrouwelijkheid, voor mannen ook. Het hoeft niet alleen maar gespierd en stoer te zijn. Ik wil daar tegenaan schoppen met muziek.”
In een van je nummers zing je over hoe je verlangt naar een huisje-boompje-beestjeleven met iemand. Is dat niet juist enorm, zoals jij dat noemt, heteronormatief?
“Dat ligt eraan hoe je het inkleurt. Of dat met een vrouw of een man is, zing ik niet. Of de kinderkamer roze wordt gekleurd bij een meisje ook niet. Het gaat meer over een thuisgevoel dat je kunt hebben met iemand. Ik heb geprobeerd om zo neutraal mogelijk te blijven in mijn woordkeuzes en in de beelden die ik schep. Het is trouwens niet dat ik morgen al huisje-boompje-beestje wil hoor, helemaal niet. Maar ik kan er soms naar verlangen of van dromen.”
Is die heteronormatieve wereld voor jou een probleem geweest?
Lucas gaat wat verzitten: “Dit voert niet de boventoon op de EP, hoor! Het hoeft niet de kop van het verhaal te worden. Het is meer dat ik me vooral zo min mogelijk probeer aan te trekken van die norm van blauw en roze denken en lekker mijn eigen ding doe in hoe ik mezelf presenteer. Ik denk dat het veel moois kan brengen als dat wordt uitgegumd. Ik hoop dat ik daar aan bij kan dragen. Maar ik ben meer dan dat: het gaat om de muziek, daarnaast vind ik het interessant om naar sociale problemen te kijken.”
En waarom doe je dat in het Nederlands?
“Alles aan mij is eigenlijk behoorlijk Nederlands. Daar kwam ik tijdens mijn uitwisseling in Engeland achter. En ik denk dat ik me in het Nederlands wat kwetsbaarder en intiemer kan opstellen. Toen ik voor het eerst in het Nederlands een opdracht voor Codarts schreef, werd dat heel goed ontvangen. Het lukt me beter intimiteit over te brengen. Ironisch genoeg verhuisde ik een paar maanden later voor een uitwisseling in songwriting naar Engeland, waar ik veel van mijn liedjes heb geschreven. Maar daar konden ze me alsnog helpen bij de muziek van mijn nummers.
“Ik vond het heel fijn om daar in mijn eigen wereld in het Nederlands weg te kunnen duiken. Na een paar maanden Engeland miste ik het Nederlands en merkte ik dat ik omringd wilde worden met Nederlandse woorden en nieuwe Nederlandse gesprekken. Dus ik ben ook een paar keer teruggekomen naar Nederland vanuit Engeland om me soort van taalkundig op te laden en weer verder te gaan.”
Wat miste je precies?
“Ook al vind ik sommige klanken, zoals de G, niet mooi, ik miste de directheid van de Nederlandse taal en het gemak voor mij om daarin onbezonnen te communiceren. Niet om de Engelsen af te vallen, maar ze staan er wel om bekend dat ze er soms wat doekjes omheen winden. Missen is trouwens een groot woord, maar ik had ook gewoon inspiratie nodig omdat ik zo erg de Nederlandse taal in dook. Dus dan ging ik terug om optredens te doen, familie en vrienden te zien, af en toe naar een feestje. Het was vakantie in eigen land.”
Zit er ook corona in de EP?
“Omdat corona begon heb ik deze nummers vooral thuis opgenomen, dus in die zin wel. De backing vocals heb ik op mijn oude kamer met matrassen tegen de muur opgenomen. Ik moest noodgedwongen weer bij mijn ouders wonen na mijn uitwisseling die ik afbrak vanwege corona. Maar de EP gaat niet specifiek over mijn gevoelens in coronatijd, al raakt de thematiek er soms wel aan. Alleen zijn zit er wel een beetje in, dat zou je kunnen relateren aan corona.”
Hoe belangrijk is het dat mensen naar je muziek luisteren?
“Het belangrijkste is dat degenen die ervan houden of er iets aan kunnen hebben, het vinden. Ik wil er alles aan doen om juist die mensen te bereiken. Maar het hoeft van mij echt niet viraal te gaan.”
Hij lacht: “Al zou dat wel fijn zijn natuurlijk, financieel gezien. Maar dankzij de double degree kan ik ook nog andere kanten op. Misschien word ik wel journalist, of psycholoog, of pop-arrangeur.”
