Gerson F. was zo boos dat hij ‘iemand pijn wilde doen’

Gerson F. komt die ochtend de zaal binnen, ingeklemd tussen twee politieagenten. Met opgetrokken schouders, het gezicht naar beneden, neemt de verdachte plaats op de stoel voor de rechters en de officieren van justitie. Schuin achter hem zitten zijn advocaten. Dat er veel belangstelling is in de zaak vindt Gerson maar moeilijk. Journalisten mogen de rechtszaak in de zaal volgen. “Maar de andere belangstellenden zitten in de zaal hierboven,” legt de rechter hem uit. Ze hebben een beperkt zicht van de rechtbank. “Je kan ze niet eens zien, dus maak je je er niet druk over.”

Tijdens die bewuste nacht van de verkrachting op 21 juli 2018 reed Gerson F. met zijn racefiets rondjes door Rotterdam. Heen en weer reed hij, totdat hij het slachtoffer spotte bij Blaak. Hij achtervolgde haar helemaal tot aan De Esch, waar de verkrachting plaatsvond. De rechter vraagt hem aan het begin van de zitting naar zijn voorliefde voor het fietsen. “Ik beweeg graag”, vertelt de verdachte. “Ik kan makkelijk zes uur achter elkaar rijden met mijn racefiets.”

Op de dag voor de verkrachting was hij super gestrest, vertelt Gerson. “Dat kwam door mijn vriendin N.” In 2015 leerde Gerson N. kennen in een jeugdinrichting. Sindsdien stort Gerson zich volledig op zijn relatie met haar. “Door zijn jeugd heeft Gerson last van verlatingsangst”, vertelt de psychiater die hem behandelt. Gersons leven draait dus om N.

“Niet iedereen moest van jullie relatie hebben. Waarom is dat?” vraagt de rechter. “Ze denken dat we elkaars leven verzieken”, antwoordt Gerson. Hij zit nog steeds voorovergebogen op zijn stoel, met zijn handen op zijn gezicht. Na een aarzeling: “We doen ook SM-dingetjes met elkaar.”

Geweld speelt een grote rol in hun relatie. Vastbinden en wurgen tijdens seks doet het stel regelmatig. Het gaat soms zo ver dat N. bewusteloos raakt. Ook bekent Gerson dat hij zijn vriendin wel eens sloeg. “Ik was zo boos dat ik niet meer wist wat ik deed”, vertelt hij. Later, als N. de blauwe plekken liet zien, schrok hij er wel van. “Ik kon niets meer herinneren, maar dat had ik vast gedaan.”

Vriendin N. zit in een jeugdinrichting. Als N. mogelijk naar een gesloten afdeling moest, knapte er iets bij Gerson. “Ik kon me niet voorstellen dat ik daardoor N. niet meer kon zien”, zegt hij. De gedachte alleen maakte hem heel boos. Hij wilde ‘zijn hoofd leeg maken’ en dus ging hij met zijn fiets van zijn woning in Slinge richting het centrum van Rotterdam. “Ik fietste doelloos, vroeg af en toe peuken aan mensen”, vertelt hij.

Urenlang fietsen hielp hem niet. Hij werd alleen maar bozer. “Ik dacht, ‘Fuck man, de wereld moet mij hebben.’” Rond vijf uur was hij te zien op camerabeelden bij Blaak, achter het slachtoffer aan. “Ik was zo boos dat ik iemand pijn wilde doen. Heel veel pijn”, zegt hij tegen de rechter.

De rechter beschrijft vervolgens tot in detail hoe Gerson de studente wurgde en verkrachtte. Gerson wordt er onrustig van. Hij wiebelt nerveus zijn voeten en krabt op zijn hoofd. Zelf kan hij, volgens hem, maar flarden herinneren van het incident. “Ik had niet de bedoeling om haar te doden of zo”, vertelt Gerson. Hij moest ‘gewoon afreageren’. Het slachtoffer had iedereen kunnen zijn. Met een trillend stem vervolgt hij: “Die vrouw had daar niet moeten zijn.”

Het slachtoffer overleed bijna aan de gevolgen van de verkrachting. Na het incident kon ze nog net zelf hulp vragen bij haar buurman. Ze werd daarna met spoed naar het ziekenhuis gebracht. Haar gezicht was paars en haar luchtpijp was zo opgezwollen, dat de arts een buis moest inbrengen om verstikking te voorkomen. Door een inwendige slagaderlijke bloeding verloor ze bijna een liter bloed en moest ze een spoedoperatie ondergaan.

Het slachtoffer wenst volledig anoniem te blijven, ook tijdens de zitting. “Zo denkt ze makkelijker haar leven weer op te pakken”, zegt haar advocate Nelleke Stolk. Zelf is het slachtoffer niet aanwezig, maar ze heeft wel een verklaring geschreven die een medewerkster slachtofferhulp voorleest. “Je hebt mij zo veel pijn toegebracht dat het niet te beschrijven valt”, schrijft ze aan Gerson. “Maar de bittere waarheid is: jij kan mij nooit meer pijn toebrengen dan jij jezelf hebt aangedaan. Ik zal deze moeilijke tijd doorkomen en er zelfs sterker uitkomen dan ik ooit ben geweest.”

Aan de rechter schrijft ze: “Ik hoop dat uw uitspraak een signaal zal zijn. Een signaal over hoe een vrouw in de samenleving behandeld moet worden. Een signaal dat acties met dwang nooit getolereerd mogen worden.”

Haar advocate Nelleke Stolk vult de verklaring aan. “Ik heb veel gezien in mijn loopbaan, maar ik was helemaal ontdaan toen ik haar zag”, vertelt ze. “Maar zij is een vechter, ze doet er alles aan om bovenop te komen.” De studente eist een schadevergoeding van 50.000 euro. Maar de werkelijke schade is eigenlijk groter, zegt Stolk.

Na een uur schorsing wordt de zitting hervat. Waar Gerson vanochtend redelijk rustig zat, is hij voor de rest van de dag heel onrustig. “Hij heeft ADHD en vindt het moeilijk om stil te zitten”, legt zijn advocate Tina Sandrk uit. Gerson kreeg medicatie voor ADHD en antipsychotica maar stopte ermee in maart 2018. “Door de medicatie vond mijn vriendin mij suf en saai”, vertelt hij. Doordat hij gestopt is met de medicatie, heeft hij minder grip op zijn emotie, zegt Sandrk.

“Gerson had geen seksuele intentie bij het slachtoffer”, zegt zijn advocate tijdens haar pleidooi. De verkrachting is gebeurd tijdens een woedeaanval. “Geweld is zijn manier van ontladen. Zijn boosheid en frustratie heeft hij op het slachtoffer geprojecteerd.”

De getuige-deskundigen komen aan het woord. Ze adviseren de rechter jeugd-tbs op te leggen, omdat Gerson niet op het niveau van 19-jarige functioneert. Hij komt uit een gebroken gezin, vertelt de psychiater. “Zijn moeder is doof en zijn vader agressief.” Gerson was zelf slachtoffer van geweld en seksueel misbruik. Op zijn elfde werd hij uit het huis geplaatst en daarna verhuisde hij van de ene naar de andere instelling. “Hij heeft nooit normale relaties gehad. Dat seks zonder geweld bestaat, wist hij niet.”

Naast de schadevergoeding van 50.000 euro eist het OM zeven jaar cel en tbs met dwangverpleging. Het advies van jeugd-tbs is volgens het OM ‘vanwege de ernst van de zaak ontoereikend’. “Hij is de nachtmerrie van iedere vrouw”, aldus de officier van justitie. Op 21 juni doet de rechter uitspraak.

Gerson krijgt van de rechter het laatste woord. Een tijdje valt er stilte in de zaal. “Ik weet niet wat ik moet zeggen”, zegt hij. Hij neemt een diepe adem. “Maar ik zal aan mezelf werken. Dit had niet mogen gebeuren.”