Hoe vertel je op een verjaardag wat je hebt onderzocht en wat daaruit kwam?
“Pasgeboren baby’s die op de intensive care belanden, overleven het steeds vaker door de alsmaar verbeterde medische zorg. Maar hoe vergaat het deze kinderen hierna? Juist in het begin van het leven ontwikkelen de hersenen zich razendsnel. Ziek zijn in die periode heeft daarom hoogstwaarschijnlijk een effect op de hersenontwikkeling van deze kinderen. Maar wat voor effect wisten we eigenlijk niet. Uit mijn onderzoek komt naar voren dat 60 procent van deze kinderen op latere leeftijd aandachts- of geheugenproblemen heeft, ondanks een normaal of zelfs hoog IQ. Het gevolg is dat kinderen niet goed meekomen op school.
“Deze problemen lijken te worden veroorzaakt door specifieke schade aan de hippocampus en omliggende hersengebieden. De hippocampus is het centrum in het brein voor het geheugen. Ouders komen regelmatig terug naar de polikliniek met klachten en schoolproblemen die zij niet kunnen verklaren. Kinderen kunnen bijvoorbeeld afspraken met vriendjes niet onthouden, vergeten huiswerk en weten niet meer wat ze de dag ervoor gegeten hebben. Nu weten we wat de oorzaak is van deze klachten.”
Wat wordt de wereld beter van je proefschrift?
“Heel lang was de houding van het behandelteam: ‘Het kind heeft het overleefd. Super!’ En dat was dat. Mijn onderzoek zorgt ervoor dat we ouders en kinderen kunnen vertellen wat zij kunnen verwachten na behandeling op de intensive care. In plaats van dat ouders en leraren schoolproblemen wijten aan de houding van het kind, begrijpen ze nu beter waar de problemen vandaan komen en kunnen de kinderen ook beter geholpen worden. Ook voor ons als hulpverleners zijn de resultaten daarom nuttig. De volgende stap is om problemen eerder te herkennen en het liefst natuurlijk te voorkomen.”
Wat ga je nu doen?
“Ik ga verder onderzoek doen als postdoctoraal onderzoeker bij de afdeling Intensive Care Kinderen van het Erasmus MC – Sophia. De afgelopen jaren heb ik naar de lange termijn gekeken, nu ga ik onderzoeken hoe we de problemen bij deze kinderen eerder kunnen herkennen. Dat ga ik combineren met klinisch werk als neuropsycholoog, want werken met patiënten blijft een passie.”
Van wie in je dankwoord had je vooraf niet bedacht dat ze zo belangrijk zouden zijn?
“Mijn promotor, professor dr. Dick Tibboel, hoogleraar Intensive Care Kinderen. Ondanks dat onze achtergrond heel anders is, hebben zijn visie en passie voor het onderzoek mij ontzettend geholpen. Juist door de samenwerking tussen verschillende vakgebieden is het onderzoek beter geworden. Je bekijkt een probleem dan automatisch vanuit verschillende hoeken. Ik ben blij dat ik daar gebruik van heb mogen maken de afgelopen vier jaar.”
De cover.
“Mijn broertje heeft het ontwerp gemaakt. Hij is designer, al ontwerpt hij eigenlijk fietsen. Toch wilde ik graag dat hij het zou maken, want hij heeft een goed oog voor wat mooi is en hij is heel creatief. Op de cover zie je een brein, maar vrij abstract weergegeven. De hersenen zijn natuurlijk ook abstract en complex. We weten er eigenlijk nog maar zo weinig van. Dat maakt onderzoek doen in dit veld ook zo uitdagend!”
