Het bier druipt hevig in Het Witte Huis, en dat is goed

Naar Het Witte huis ga je voor de herbergachtige sfeer: onbewerkte muren, druipkaarsen en taaie mannen aan de bar. En natuurlijk voor de barman, die met zijn sluike haar en borstelige baard godsgruwelijk veel op Jezus lijkt.

Middeleeuws doet het bijna aan. De kale muren, hier en daar verlicht door wat kaarsen. In één van de muren zit geen deur, maar een gedeeltelijk rond gat waar je met wat fantasie zo de minstreel door naar binnen ziet lopen. Nostalgisch is ook de servieskast – bekend van grootmoeder – die achter de bar staat.

Terug naar het heden. Daar brengt Jezus geen kaart, maar een boodschap: ,,Ik zal eens vragen waar de kok vandaag toe in staat is.’’ Dat blijkt een hoop. Wat blijft hangen zijn de steak en de hamburger. Het wordt de steak. Veel smaak, nog meer kauwen. De barman zet er een hevig op de vloer druipend biertje naast. Dat druipen is een goed teken: zo’n café moet vooral niet te steriel zijn.

Zittend aan de rue de la biere, zoals een bordje boven onze tafel meldt, is het uitzicht op de goed gevulde bar prima. Een groepje mannen – Engelssprekend, vissershoedjes – vermaakt zich met het doen van muziekverzoekjes bij Jezus. Zo gebeurt het dat op deze lentedag ineens een kerstnummer klinkt. Elders laten twee mannen bitterbal na bitterbal aanrukken.

Wat opvalt is de drukte op deze doordeweekse dag. Echt druk is het echter op de vrijdagavond, als de zaak, gevestigd in wat ooit de hoogste toren van Europa was, vol studenten staat. Goed teken is de naderende zomer: dan openen de picknicktafels op de stoep en zijn er tientallen extra plekken. Móóie plekken, want je kijkt uit op de bootjes in de Oude Haven.

De rekening. Best spannend, want een menukaart was er niet en ook op internet ontbreken de prijzen. Het valt mee, een halleluja blijft uit. Oh en Jezus, die blijkt dus Frank te heten. Nooit gedacht, wel op de bon gelezen. Uw recensent zal er de volgende keer aan denken. Want teruggaan, dat zal hij zeker.