Café Van Zanten is befaamd om haar minstens zo heerlijke als grote terras langs de Meent. Is het er net zo fijn als de zon eens niet schijnt?
Om maar politiek correct te beginnen: ja en nee. Ja, omdat het een prima bruin kroegje is. Leuke ouderwetse platen tegen de muren, veel keus op de drankkaart – ziet Uw recensent daar nou Texels bier staan? – en hout zover het oog reikt. Daarbij is de zaak zelfs op deze doordeweekse avond goedgevuld.
Vanwaar dan ook de nee? Aan de klanten, een gemixt gezelschap, ligt het niet per se. Wat buitenlands sprekende zakenmannen stelen nootjes aan de bar, een groepje studenten luistert hoe degene met de grootste mat een pleidooi houdt over tonic. ,,Dat moet je leren drinken, het is een grote-mensendrankje.’’ De barman vertelt dat er ‘allerlei’ mensen komen. Dat lijkt geen leugen.
Het punt is: Van Zanten sprankelt niet. Alles is er prima, niets fantastisch. Misschien is het het oerlelijke terras waar je op uitkijkt, misschien de slome muziek die uit de speakers komt. Degelijk lijkt het enige en juiste woord.
Een wilde avond zal je er niet hebben. De enige die de bar opklimt, is de barman zelf. Zodat hij op zijn hoog hangende krijtbord kan kalken dat de biefstuk in de aanbieding is. Geen Stadhuisplein-taferelen. Barman: “Maar dat moet je ook niet willen.’’
Wat Van Zanten dan wel is: een prima plek om eens bij te praten. Een plek om neer te ploffen, de hand omhoog te steken en een biertje te bestellen, niet afgeleid door flitsende gasten of een overdadige inrichting. Een plek ook voor als jij op tijd onder de wol wilt. Want bij Van Zanten maak je het nooit te laat.
Klaart het alweer op?
