De constante factor, aflevering 1: Rob is al 26 jaar bootsman van Skadi

De tekst gaat verder onder de video.

“Kijk, ik ben spul aan het maken om die spant weer in de boot te plakken”, zegt Rob Venema. Hij houdt een cirkelvormig stuk hout vast dat in de romp van de roeiboot hoort. Hij staat in een hoek van zijn overvolle werkplaats. Overal liggen of staan stukken gebruikt hout of elkaar gestapeld, op de muren hangen foto’s van oud-Skadileden die inmiddels olympische kampioen zijn, op de veranda staat een rij kaartjes en kleine cadeautjes die Rob hij door de jaren heen heeft gekregen van de vele studenten die hij voorbij heeft zien komen. Langs de wand staat een hele rij met kastjes waarin heel netjes schroefjes, boutjes en gereedschappen gesorteerd staan. “Ze hebben de bouten van de boot te hard aangedraaid. Dus ja, dan splijt je spant. En dan moet er een nieuwe in.”

Rob is als bootsman verantwoordelijk voor de roeiboten die de vereniging rijk is. Hij repareert ze als ze stuk gaan, en dat gebeurt vrij regelmatig. “Ik heb altijd iets te doen. Ik ben nog nooit uit wanhoop met een klauwhamer de loods ingelopen.”

Het is een vroege heldere ochtend op Skadi. Slechts een paar fanatieke roeiers zijn al op het water. Om zes uur rijdt Rob het terrein op. “Ik begin graag vroeg, want dan is er nog niemand op de weg en kan ik doorrijden.”

Robs werkdag begint met een rondje door de soos, want naast zijn werk als bootsman beheert hij ook het gebouw. “Dan kijk ik of alles nog heel is.” Met enige regelmaat zijn er feesten op de vereniging, en dat laat soms zijn sporen na. “Een keer waren ze ’s nachts dronken met de brandslang bezig geweest. Toen lag er ’s ochtends vroeg een paar centimeter water in mijn werkplaats.” Hij kijkt er inmiddels niet meer van op. “Ach, dan pak je een dweil en dan is het zo weer opgeruimd.”

Zelf studeerde Rob vroeger niet aan de universiteit. Via zijn werk komt hij voor het eerst in aanraking met de studentenwereld. “Eerst vond ik het heel apart. Ik moest mijn mindset echt even op nul zetten.” Dat lukte: “Eerst denk je: wat gebeurt hier allemaal? Maar na een tijdje ga je het begrijpen door alle verhalen die ze vertellen.” Inmiddels voelt hij zich thuis tussen de studenten op de soos. “Dat is toch lachen. Zulk soort idioterie heb ik thuis nooit meegemaakt.”

Voordat Rob bootsman werd, had hij nog nooit een roeiboot van dichtbij gezien. Hij werkte in een tuincentrum en was op zoek naar een andere baan. Per toeval kwam hij een vacature tegen in een waterportmagazine. “Bootsman, stond er. Ik had geen idee wat het inhield. De eerste keer dat ik een roeiboot van dichtbij zag, was toen ik voor mijn sollicitatiegesprek bij het sportgebouw op campus Woudestein naar binnen liep. Er hing daar een poster op de muur van een acht (roeiboot voor acht roeiers, red.). Ik dacht: ah, toch handig om die poster eens van dichtbij te bekijken.”

Hij maakte indruk en ging in 1998 aan de slag. Sindsdien heeft hij vele generaties studenten zien komen en gaan. “Ze zijn allemaal tussen de 18 en 22 jaar, maar ze gedragen zich alsof ze 12 zijn. En dat is de laatste 25 jaar al zo.”

Hoe houd je dat vol, werken tussen de twaalfjarigen? “Ik denk dat je heel open-minded moet zijn, zelf een beetje gek zijn”, vertelt Rob. “En je moet jong kunnen blijven. Dat lukt me wel.” In de afgelopen kwart eeuw heeft hij een bijzondere band opgebouwd met de studenten om hem heen. “Ik werk wel alleen, maar eenzaam ben ik zeker niet. Er komt elke dag wel iemand binnenlopen voor een kopje koffie of een praatje.” En tijdens die kopjes koffie ontstaan soms ook vriendschappen.

“Rob is een hele lieve man, maar je moet wel even door de harde buitenkant heen kijken”, vertelt Anne Carsouw, student en oud-bestuurslid van Skadi. Ze komt vaak langs voor een kopje koffie. “Hij is echt de constante factor op de vereniging”, vertelt ze. “Als bestuur weet je vaak niet hoe dingen vroeger gedaan werden. Maar Rob loopt al 25 jaar mee.”

Ook Arnold Mulderij komt regelmatig nog langs. Hij werd lid bij Skadi in het jaar dat Rob begon als bootsman. Ze leerden elkaar kennen in de werkplaats. De twee vonden elkaar in hun gedeelde liefde voor watersport, hout en klussen. “Ik heb hier vroeger zoveel uren doorgebracht”, vertelt Arnold tijdens een van de regelmatig koffiebezoekjes aan de soos. “Tot vervelens aan toe!”, grapt Rob. Arnold vervolgt: “Alles wat ik weet van hout heb ik van Rob geleerd. Van de cirkelzaag tot de vlakbank, ik heb hier met alle apparatuur kunnen werken.”

Samen hebben ze veel geklust. Zo heeft Arnold meegeholpen met de renovatie van De Pul, oudste bootje van de vereniging dat komt uit 1913. “Arnold heeft geholpen om die boot helemaal te strippen en op te knappen”, vertelt Rob. Nog steeds gaat Arnold bij hem te rade voor klusadvies. “Het is gewoon superhandig om een vraagbaak te hebben. Hij weet alles.”

De vriendschap groeide ook buiten de vereniging. Arnold kwam op kraamvisite toen Robs dochter geboren werd. En toen Arnold vader werd, is Rob langsgekomen. “Dat schept een band”, zegt Rob. “Je maakt zoveel met elkaar mee.”

Robs voorganger had een veertig jaar durende loopbaan als bootsman. Die is inmiddels ver in de tachtig. Hij heeft nog steeds af en toe contact met hem. Robs tijd bij Skadi zit er nu ook op. “Ik zou willen dat het nog tien jaar terug was. Zodat ik nog tien jaar langer door kon werken. Ik ga het hier missen. Ik voel me hier thuis.”