Allereerst, wat doet de Jonge Klimaatbeweging?
“De Jonge Klimaatbeweging heeft als doel een brug te slaan tussen jongeren en de Haagse politiek in het klimaatdebat. We organiseren veel evenementen voor jongeren, zoals afgelopen november een jongerentop in de Tweede Kamer. Honderd jongeren onderhandelden toen over klimaatbeleid. Daarnaast geven we klimaatlessen op mbo-scholen. Het hart van onze organisatie is de Jonge Klimaatagenda: onze visie op een duurzaam 2040. Die visie is ondertekend door meer dan zeventig verschillende jongerenorganisaties (waaronder Erasmus Verbindt, red.). Daarmee gaan we de boer op, zoals naar Den Haag.”
Wat is jouw rol als voorzitter precies?
“Ik ben het gezicht van de organisatie. Ik doe de woordvoering, ik spreek op evenementen. En ik ben verantwoordelijk voor de organisatie zelf: ik zorg ervoor dat het bestuur goed functioneert en dat de vrijwilligers het naar hun zin hebben. Ook houd ik me veel bezig met politiek. We hebben nu een kabinet, dat – voor het eerst sinds de Jonge Klimaatbeweging bestaat – minder aan klimaat wil doen dan het vorige kabinet. Voor mij was dat een extra drijfveer om voorzitter te worden. Ik vond het een heel interessante en belangrijke uitdaging om in gesprek te blijven.”
Is dat gelukt?
“Met het vorige kabinet was de afspraak dat we elk halfjaar op gesprek kwamen bij de minister. We wisten niet zeker of de nieuwe minister dat ook wilde. Meteen na het aantreden van het nieuwe kabinet hebben we een brief gestuurd met ‘dit zijn wij en dit is wat wij vinden’. We kregen heel snel een uitnodiging om langs te komen. De deur is in elk geval niet dicht, dus dat is al heel wat.”
Je zegt dat je het een belangrijke uitdaging vindt om in gesprek te blijven. Hoe kijk jij vanuit dat standpunt naar de demonstraties van Extinction Rebellion op de A12?
“Hoe wij het altijd zeggen is: zij trappen de deur open, wij stappen er doorheen. Het is belangrijk dat het klimaat geagendeerd wordt, en dat werkt heel goed via de acties van Extinction Rebellion. Maar daarna is er nog een hoop werk te doen. Mijn bedenking bij deze acties is dat er weinig gesprek mogelijk is. Mensen die minder met klimaat hebben schrikken erdoor af en veel demonstranten weigeren om aan tafel te gaan totdat hun eisen worden ingewilligd. Kortom, ik ben niet tegen Extinction Rebellion, ik vind dat alle smaken nodig zijn, maar het voeren van gesprekken is uiteindelijk het grootste deel van de transitie.”
Welke rol zie jij voor de universiteit in de strijd tegen klimaatverandering?
“Het is belangrijk dat de universiteit een plek is waar jongeren leren over duurzaamheid. Daarom zou klimaat onderwerp moeten zijn in elke studie. Ik volg nu in Utrecht de master Medical humanities. Daarin houd ik me bezig met ethische vraagstukken rondom gezondheidseffecten van klimaatverandering. Die combinatie vond ik hier in Rotterdam niet – hier staat vaker het economische perspectief centraal. Ik denk wel dat dat een belemmering is voor meer aandacht voor klimaat, in elk geval de ethische kant ervan.”
Volgens collegevoorzitter Annelien Bredenoord is het lastig iedereen aan boord te krijgen voor meer aandacht voor klimaat – vooral studenten.
“Wachten tot iedereen aan boord is, is als een olifant doden met een wattenstaafje en vervolgens begraven met een theelepeltje. Dat duurt eindeloos. De wetenschap signaleert hele grote problemen, maar in het klimaatdebat worden die inzichten vaak in twijfel getrokken. Ik vind dat je een plicht hebt om je als wetenschapper actief uit te spreken en te zeggen: jongens, misschien moeten we deze kant op bewegen. Zeker op je eigen campus.”
Enerzijds vind je het belangrijk in gesprek te blijven, anderzijds zeg je dat je niet moet wachten tot iedereen aan boord is. Dat klinkt tegenstrijdig.
“Ik geloof erg in de kleine stapjes die leiden naar een groot resultaat. Misschien lukt het niet om de hele campus vegan te maken, toch is er inmiddels geen enkele menukaart meer in heel Rotterdam zonder vegetarische opties. Dat was vroeger ondenkbaar.
“Mensen denken vaak dat als ze iets voor het klimaat willen doen, ze vegetariër moeten worden of demonstrant. Maar ik wil mensen aanmoedigen om te denken: wat doe ik met m’n leven en hoe kan ik dat inzetten voor het klimaat? Stel je kan heel goed evenementen organiseren of Excelbestanden bouwen; daar is super veel behoefte aan in de klimaatbeweging. Elk beetje helpt, en je zult zien dat juist de dingen waar jij het best in bent, het beste helpen.”
