16.00 uur: ‘Ik voel me schuldig’

Een aantal buurtbewoners die ooggetuige waren van de schietpartij hebben last van trauma en PTSS. Ook zij oefenen hun spreekrecht uit, persoonlijk of via hun advocaat. “Ik voel me schuldig”, zegt een buurvrouw tegen L. “Ik vertelde Marlous dat ze niet bang voor je moest zijn, maar medelijden met je moest hebben. Dat je niet gevaarlijk, maar ziek en eenzaam was.”

Na de verklaringen lichten de officier van justitie en verschillende advocaten de schadeclaims van de buurtbewoners verder toe. Tijdens deze toelichtingen loopt de publieke tribune leeg. Om 17.30 uur rondt de rechter de zitting af. Morgen staan vanaf 9.30 uur het requisitoir (het betoog van de officier van justitie) en de strafeis op de agenda.

14.30 uur: 'Rekening bij de dader leggen'

De publieke tribune zit vol, een paar mensen moeten daardoor in de hoek staan of tegen de muren. De verdere toelichting van de vorderingen staat op de agenda. “Een moord veroorzaakt niet alleen veel leed, maar kost ook geld. De rekening moet niet bij de nabestaanden worden neergelegd, maar bij de dader”, zegt advocaat Peter Schouten.

Nadat de advocaten van de nabestaanden de vorderingen toelichten, schorst de rechter het proces voor een kwartier. Daarna volgen nog de laatste toelichting van de vorderingen en hebben enkele buurtbewoners spreekrecht.

14.00 uur: ‘Ik wil dat je me aankijkt’

Op verzoek van de rechtbank worden de foto’s van Romy en Marlous nu neergezet richting de rechters. De moeder van Marlous staat aan het spreekgestoelte. “De eerste periode na de dood van Marlous en Romy leefde ik niet. Ik overleefde de dagen, de uren, de minuten”, vertelt ze. Ze richt zich tot L. “Als moeder en oma vervloek ik wat je hebt gedaan. Hoe voelt het, denk je, om te horen dat mijn allerliefste dochter en kleindochter vermoord en afgeslacht zijn? Hoe voelt dat, denk je?” Ze vervolgt: “Ik ben blij dat je geen arts zal worden. Jij mag nooit meer buiten lopen, jij bent een gevaar voor deze wereld.” Haar woorden worden ontvangen met applaus van de tribune.

De zus van Marlous neemt het woord over. “Ik wil vertellen wie mijn zus en nichtje waren, want het is belangrijk dat jij begrijpt wat je hebt gedaan”, zegt ze tegen L. Het publiek is duidelijk geraakt door de woorden van de zus. Iedere blik in de rechtzaal, ook dat van de advocaten, is gericht op de zus. Alleen L. draait zich niet om, met zijn ogen gefixeerd op het laptopscherm voor zich.

Als de vader van Marlous aan de beurt is, zegt hij tegen L.: “Ik zou willen dat je me aankijkt.” L. beweegt niet, hij blijft met zijn rug richting de nabestaanden zitten. Na een paar seconden stilte legt de rechter uit dat L. niet verplicht is zijn verzoek in te willigen. “Je bent de duivel in zijn smerigste gedaante”, gaat de vader van Marlous verder. “In de 64 jaar dat ik op deze aarde rondloop, heb ik nooit haat gekend. Maar jou haat ik. Ik haat jou tot de kleinste vezel in mijn lijf.” Ook hij ontvangt applaus van het publiek.

L. reageert op de toespraak van Marloes vader: “Zijn verhaal is kleurrijker. Ik voel wat meneer voelt.” Zijn opmerking veroorzaakt onrust op de publieke tribune.

De rechter last tien minuten pauze in.

13.40 uur: 'Ik voel me geraakt'

Fouad L. gaf voor de lunchpauze aan dat hij iets wilde zeggen. Nu krijgt hij de kans. “Ik voel me geraakt door wat er allemaal is gezegd vanmorgen en door de details die de advocaten hebben genoemd. Daar wil ik het bij laten.”

12.45 uur: ‘Even een frisse neus halen’

Op een tafel voor de zittingszaal 35, waarin de zaak wordt behandeld, staan tijdens de lunchpauze kannen water, thee en koffie voor aanwezigen. Tijdens het schenken van koffie praten nabestaanden na en troosten elkaar. “Het is verdomd zwaar, he?”, zegt iemand. “Ja”, reageert een ander. “Maar we komen er samen doorheen.” Sommige kiezen ervoor om hun broodjes buiten te nuttigen. “Even een frisse neus halen, het was letterlijk en figuurlijk verstikkend daarbinnen.”

Om 13.30 uur wordt de zaak hervat.

11.00 uur: Verdediging vecht claims aan; publiek ergert zich

Na de pauze worden de vorderingen tot schadevergoeding van de nabestaanden van Marlous en Romy behandeld. Als schadevergoedingen niet te complex zijn, kunnen deze in de strafzaak worden besproken. Totaal gaat het om tonnen schadevergoeding, zowel voor het Erasmus MC, studenten maar ook nabestaanden van Romy en Marlous.

Advocaat Alex van Kernebeek, die de kinderen van Marlous bijstaat, bekritiseert L. en zijn advocaten die alle schadeclaims aanvechten. “Terwijl L. duidelijk verantwoordelijk is voor al het leed”, zegt hij.

“Mensenlevens wegen natuurlijk nooit op tegen geld”, zegt advocaat Pietrick Visser, advocaat van Fouad L., op diens beurt. Het is niet de bedoeling om de slachtoffers extra leed te bezorgen, vertelt hij. “Maar de claims zijn ingewikkeld en de eis is niet voldoende onderbouwd.”

“Bizar”, reageert iemand vanaf de publieke tribune.

Frank Hamer, de advocaat van de vader van Romy, neemt vervolgens het woord. Ook hij benoemt dat de verdediging zijn schadeclaims aanvecht, onder andere ‘met de reden dat stukken te laat zouden zijn geleverd’. “Dat was een merkwaardige opmerking”, zegt hij. Hij betoogt dat dat niet klopt en dat de ingediende claims ‘verre van ingewikkeld’ zijn. Jordi L’Homme, de advocaat Romy’s beste vriendin, voegt er vervolgens aan toe: “Het gevraagde bedrag is alleszins redelijk.”

10.15 uur: 'Toen hoorde ik een knal. Een knal die mijn leven voorgoed veranderde'

De vader van Romy maakt ook gebruik van zijn spreekrecht. Hij beschrijft hoe hij die dag heeft ervaren. Hij kreeg een telefoontje van een van zijn dochters dat Romy was neergeschoten. Marlous kreeg hij niet te pakken. Toen hij bij de woning aankwam, trof hij een chaos aan: ambulance, politie en brandweer waren er al. “Het voelde helemaal niet echt en tegelijk zo werkelijk”, vertelt hij. “Ik heb geen woorden om mijn pijn te beschrijven.”

De beste vriendin van Romy was bij haar thuis toen Fouad L. aanbelde. “Ik was die middag met Romy aan het tiktokken”, vertelt ze. Romy ontving een bericht dat haar nieuwe jas werd bezorgd. “En toen ging de deurbel. En wij riepen: ‘De jas!’” Romy opende de deur. “Toen hoorde ik een knal. Een knal die mijn leven voorgoed veranderde. Ik rende naar haar toe en probeerde haar wakker te maken. ‘Ik ben beschoten, ik ben beschoten’, zei ze.” Als de vriendin Romy wakker probeert te schudden, ziet ze dat TikTok hun filmpje nog altijd afspeelt. Ze stopt even met spreken en probeert haar stem onder controle te houden.

“Intuïtief zocht ik een plek om me te verschuilen. Ik dook onder de tafel. De woonkamer was mistig door de rook. Het werd moeilijker om te ademen, en ik dacht echt dat ik doodging. Vanonder de tafel zag ik jou lopen. Kalm, alsof er niets aan de hand was”, zegt ze richting L. “Mijn hele wereld stortte in. Jij hebt niet alleen drie levens beëindigd, maar heel veel levens gebroken. Ik was een vrolijk meisje, nu ben ik het meisje onder de tafel. Een meisje met depressie, PTSS en zonder haar beste vriendin.”

9.45 uur: 'Ik voel me verloren zonder Romy en mama'

Aan het begin van de zitting is direct het woord aan de familie van Marlous en Romy, de buurvrouw en haar dochter die doodgeschoten werden. Ingelijste foto’s van moeder en dochter staan op een katheder in het midden van de zaal. Een medewerker legt er een doos tissues bij. De tweelingzus van Romy begint haar verhaal. “We woonden met z’n vijven in het huis: mama, onze oudere zus, Romy en ik en onze jongere broer. We hadden het heel fijn met elkaar.” Ze gaat verder: “Romy en ik waren een echte tweeling. We zaten op dezelfde school, deelden een slaapkamer en gingen overal samen naartoe.”

Op de bewuste dag was ze naar buiten gegaan, terwijl Romy thuis bleef omdat ze op een bezorging van haar nieuwe jas wachtte. “Ik denk nog vaak: wat zou er gebeurd zijn als ik niet naar buiten ging, of als Romy met me mee ging. Zou ik dood zijn geweest? Zou Romy nog hebben geleefd?” Ze is geen prater, vervolgt ze. Ze houdt haar verdriet voor zich en stopt het vaak weg. “Ik voel me verloren zonder Romy en mama.” Vrijwel niemand op de publieke tribune houdt het droog.

De oudere zus van Romy neemt daarna het woord: “Mama was mijn beste vriendin.” En wanneer de rechtbank een ingesproken bericht van het jongere broertje afspeelt, wordt er opnieuw gehuild in het publiek. “Ik ben verdrietig, maar ook heel boos op de buurman dat hij mama en Romy had doodgemaakt”, zegt hij. “Ik begrijp niet waarom hij het heeft gedaan. Ik vind het moeilijk en verdrietig dat ik niet meer naar mijn oude huis terug kan. Ik moet naar een nieuwe school en een nieuw huis. Ik ben bang dat buurman vrijkomt en ons pijn doet.”

De rechter vraagt wat Fouad L. vindt van wat hij hoort. “Het is duidelijk dat het extreem verdrietig is”, antwoordt hij koel.

9.00 uur: Drukste dag tot nu toe verwacht

Zittingsdag één was voor de rechtbank al een ongekend drukke dag. De rechtszaal was vol, de publieke tribune eveneens, net als de kamer waar mensen via een scherm de zitting konden volgen. Voor vandaag – de dag met de slachtofferverklaringen van nabestaanden van Romy en Marlous, het buurmeisje en de buurvrouw van verdachte Fouad L. – wordt rekening gehouden met nog meer belangstelling en mensen die komen om hun steun te betuigen aan de familie. De zitting begint om 9.30 uur.

blauw erasmusmc rechtszaak Fouad L schietpartij rechtbank politie_Tessa Hofland

Lees het verslag van de eerste zittingsdag

Zittingsdag één: Fouad L. vindt dat hij een bloedbad heeft ‘voorkomen’

487 dagen na de aanslag op het Erasmus MC begint de inhoudelijke zitting tegen voormalig…

blauw erasmusmc rechtszaak Fouad L schietpartij bloemenzee_Daan Stam

Lees het verslag van de tweede zittingsdag

Zittingsdag twee: ‘Ik dacht dat ik mijn familie en vrienden nooit meer zou zien’

Een groot deel van de tweede zittingsdag is voor de slachtoffers en nabestaanden van de…

Nog geen reactie — begin de discussie!