Studenten jagen de klimaatangst weg met danspasjes

De temperatuur in het HefHouse is rond de 18 graden wanneer docent Ginie Servant-Miklos de workshop start met een videofragment over een hittegolf in Azië. Twintig studenten zitten in een halve cirkel rondom het scherm. How hot is too hot for humans?, staat erop.

Het nieuwsitem gaat over de gevolgen van de hittegolf: in India zoeken apen verkoeling in privézwembaden, mensen baden massaal in een watertank in Pakistan, de oogst van de befaamde Kampot-peper in Cambodja is mislukt, in Thailand zijn koralen wit geworden omdat de algen verdwijnen en honderdduizenden vissen drijven levenloos in Vietnamese wateren.

“Dit is het tijdperk van de global boiling”, zegt de presentatrice in het videofragment. “Het is nu 50 graden in West-Rajasthan, India. Hoe overleven we dat?” Haar vraag is retorisch. “De meeste menselijke lichamen kunnen de hitte tot 40 graden verdragen voor een korte periode, maar daarna wordt ons lichaam letterlijk gekookt in eigen hitte.”

Hier en daar hoor je gezucht na de video. “Nu wil ik dat jullie dertig seconden de tijd nemen om deze video te verwerken”, zegt docent Servant-Miklos. “Wat doet de informatie met jou? Wat voel je erbij? We gaan het bespreken na de danssessie.”

Dansdocent Suzan Tunca neemt de sessie over. Voor deze workshop gaat ze de methode Double Skin/Double Mind gebruiken, licht ze toe aan studenten. “We gaan ons lichaam de informatie laten verwerken met ademhalingsoefeningen en bewegingen, want soms is het goed om bezig te zijn met je lichaam in plaats van met je gedachten”, zegt ze.

Het getjilp van vogels komt uit de speaker van Tunca’s laptop, ze zet het geluid harder. “Zoek een comfortabele plek.” Haar stem is zacht, bijna fluisterend, maar hoorbaar in de ruimte. “Spreid je voeten en voel het gewicht van je lichaam. Wiebel naar voren en naar achteren. Visualiseer de leegte van je lichaam, alsof er alleen een holle ruimte zit onder je huid.”

De studenten volgen de instructies van Tunca. Een paar kijkt elkaar ongemakkelijk aan, de anderen sluiten hun ogen. Ze wiebelen heen en weer. Het gezang van de vogels vult de ruimte. “Knoop je duimen aan elkaar, duw je armen omhoog en reik naar het plafond…”

Na de ademhalingsoefeningen volgen er actievere bewegingen. De vogelzang is vervangen door het geluid van tamboerijnen. “Spring, alsof je een bal bent. Verken de zaal”, zegt de docent. “Denk niet na, luister naar je lichaam, focus op de bewegingen die je lichaam maakt.” Het tempo van de muziek gaat omhoog. “Verbind je met elkaar.” Het ritme van de tamboerijnen gaat nog sneller. “Hallo”, “Hi”, “Hoi, leuk je te zien.” De studenten begroeten elkaar en kijken elkaar aan terwijl ze als een bal door de ruimte stuiteren. Hoe dynamischer de muziek, hoe sneller ze bewegen.

Tunca stopt de muziek. Iedereen stopt met bewegen. “Voel je lichaam”, vraagt ze aan de studenten. “Observeer hoe het reageert. Concentreer je op je ademhaling, je hartslag, de warmte op je huid.”

In de laatste sessie van de dansworkshop laten de studenten hun eigen dansstijl zien. Iedereen beweegt door de kamer heen, de ene doet balletpasjes, de ander meer een tapdans. Operamuziek speelt op de achtergrond. “Gebruik je zintuigen, voel de ruimte, voel het zweet op je huid, voel de warmte van de mensen om je heen. Laat jezelf los in de muziek”, fluistert Tunca. Vol overtuiging danst iedereen in de zaal. Het ongemak en de twijfel die je aan het begin zag, verdwijnen.

Na de dans zitten studenten op de vloer in een kring. “Wat vonden jullie van de danssessie?”, vraagt docent Servant-Miklos die de nabespreking leidt. “Eerst was het moeilijk om erin te komen”, zegt een student. “Maar toen ik mijn ogen dichtdeed, was ik minder afgeleid en kon ik me concentreren op mijn eigen bewegingen.”

“Het voelde raar, op een goede manier”, zegt een student die tijdens de sessie balletpasjes deed. Ze danste regelmatig toen ze jonger was, vertelt ze. “Het was alsof ik in trance was, nu voel ik een kalmte in mijn hoofd.” Een student naast haar reageert, half grappend: “Voor mij is het ook raar, op een rare manier.” Hij lacht. “Dansen is niet iets wat ik normaal doe. Nou ja, niet dit soort dans. Dus voor mij voelde het contra-intuïtief.”

“Ik ben in deze periode erg angstig vanwege tentamens en deadlines”, vertelt een student in kleermakershouding. Snel maakt ze haar haar vast met een blauw elastiekje. “Voor de workshop had ik geen energie om mij druk te maken over de wereld. Ik was zo overweldigd door mijn eigen stress, maar nu heb ik het gevoel dat ik controle heb over mijn lichaam en geest. Dus de oefeningen werken wel.”

Dat is niet het geval voor een andere student. “Ik vond het leuk om te bewegen, maar ik beleefde het heel anders dan mijn medestudenten. Misschien komt het doordat ik te nuchter ben hiervoor?”, vraagt ze zich af. “De connectie tussen dansbewegingen en klimaatangst is ook heel abstract. Als het gaat om tot rust komen en je gedachten uitschakelen, dan werkt hard sporten zoals gewichtheffen beter voor mij.”