Beurs zit vol reclames. Het is bijna een soort tentoonstelling. Bij de uitgang richting Westblaak zit de collectie die me het meest amuseert. Het zijn foto’s van zongebruinde modellen die door middel van fotoshop Pepsi drinken. Ze zijn duidelijk al flink wat jaren oud: gedateerde kleren en licht vergeeld. Iedereen lacht en houdt z’n handen in de buurt van z’n mond, zodat daar dan later een blikje in kan worden geplakt. De foto’s zijn verstopt op een ongebruikte muur. Vooral de man met een bijna cartooneske kaaklijn fascineert me. De hele collectie is meme-absurdisme avant la lettre en ik hoop ten zeerste dat het stadsarchief ze later bewaart.
Soms zit ik in een metro omringd door zo veel mensen met koptelefoons dat niemand me hoort wanneer ik hardop tegen mezelf praat. Dan heb ik een gesprekje over een gesprek dat niemand met mij voert. “Worden zwangerschapstesten vooral gekocht door mensen die hopen dat de uitslag negatief is, of positief?” “Daar ben ik nog niet uit.” “Misschien zijn de reclames een hint, meestal gericht aan aanstaande moeders die niet kunnen wachten om zekerheid te krijgen.” De sociale leegte van de airpod maakt me langzaam solipsistisch*. Zo zeer dat ik het soms niet meer doorheb of ik in stilte nadenk of hardop ben gaan mijmeren.
Misschien dat de reclame voor reclame me juist daarom opvalt. Want het lijkt op iemand die je iets probeert te vertellen, maar niet meer weet wat. De lichtreclame in de donkere metrotunnel probeert het bewustzijn van de passagiers nog aan te wakkeren, zij gelooft nog. Ze gelooft dat iemand zal kijken en reageren op haar boodschap, zodat ze weer gevuld kan worden met een nieuwe boodschap. En doordat ik naar haar kijk, ben ik niet alleen.
* Solipsisme (van het Latijnse solus (“alleen”) en ipse (“zelf”)) is de overtuiging of de filosofie dat er maar een enkel bewustzijn bestaat: dat van de waarnemer. Het hele universum en alle andere personen waarmee gecommuniceerd wordt, bestaan slechts in de geest van de waarnemer. Bron: Wikipedia
