Studenten knoeien met gel en plakken elektroden op elkaar tijdens practicum Elektrofysiologie

“Ik wil niet de proefpersoon zijn!”, besluit een student in de wachtkamer van het Erasmus Behavioural Lab. Daar zitten negen studenten die straks worden ingedeeld in drie groepen voor het practicum. Ze moeten elkaar beplakken met elektroden voor EEG-metingen. “Ik ook niet”, zegt een andere student. Ze heeft een keer meegedaan aan een onderzoek waarbij ze als proefpersoon een EEG-kap op moest. Er moest toen gel op haar hoofdhuid zodat de elektroden het signaal geleiden. “En dat doe ik nooit meer! Na een week had ik nog steeds gelresten in mijn haar.”

“Goedemorgen!” Docent Kristel de Groot verwelkomt de studenten. Kort legt ze uit dat het practicum vandaag als doel heeft dat studenten straks zelfstandig EEG-onderzoek kunnen uitvoeren. “Grote kans dat je later EEG nodig hebt voor je onderzoek, dus het is van belang dat je het correct en secuur kan doen”, zegt ze. De Groot deelt vervolgens de studenten in groepen. Studenten Andrea en Yentl lopen met haar mee naar lab 4. Student Yoeri zit ook in de groep, maar die is nog nergens te bekennen.

De Groot opent de deur van het lab en rolt haar rolstoel naar achter om de studenten naar binnen te laten, de gang is te krap om er tegelijkertijd met z’n drieën in te lopen. In het witgeverfde lab staat een zwarte onderzoeksstoel achter een computer.

“Weten jullie wat dit zijn?”, de docent wijst naar twee dozen op een tafel achter de stoel. “Volgens mij is dit een A/D-doos en de batterij”, antwoordt Yentl. “Klopt!”, reageert De Groot.

Naast de dozen liggen 32 elektroden – kleine ronde metalen schijfjes met dunne draden die in de kap worden geplugd tijdens EEG-onderzoek. Deze elektroden registreren de hersensgolven. De A/D-doos zet de data om en stuurt het naar de computer die in de ruimte ernaast staat. Precies wanneer de docent gaat uitleggen hoe de apparaten werken, komt Yoeri binnenlopen. “Excuses dat ik laat ben”, zegt de student.

Na de uitleg is het tijd om een proefpersoon voor te bereiden. Yentl en Andrea kijken elkaar aarzelend aan. “Ik doe het wel, joh!”, zegt Yoeri zonder twijfel. Hij zit op de stoel, terwijl Yentl en Andrea een passend EEG-kapje op zijn hoofd duwen.

“Als je met elektroden werkt, houd ze altijd bij de kop vast en niet bij de draad, want de draad gaat knappen als je er te veel druk op uitoefent”, licht de docent toe.

“Oh, ik dacht juist dat de schijfjes zo kwetsbaar zijn dat je ze niet mag aanraken”, zegt Andrea.

De Groot: “Ja, zo zien ze er wel uit, maar de elektroden zijn goed beschermd met plastic eromheen, dus ze zitten veilig.”

De twee studenten verdelen het werk. Yentl plakt de elektroden op de linkerkant van Yoeri’s hoofd, terwijl Andrea de rechterkant voor haar rekening neemt. Eerst brengen ze via de kleine gaatjes in de kap gel aan op de hoofdhuid. Dit is noodzakelijk om de hersensactiviteit goed te kunnen opvangen.

“Wat heb je veel haar!”, lacht Andrea wanneer ze met het puntje van de stompe injectiespuit gel op de hoofdhuid van Yoeri probeert aan te brengen. “Het helpt als je de spuit heen en weer beweegt”, zegt De Groot.

“Ik voel nog geen gel op mijn hoofd… Oké, nu wel!”, zegt Yoeri. Op Yentls kant komt er wat gel uit de kap. “Oeps, sorry! Ik heb te veel gel gespoten”, lacht ze.

“Geen probleem, het is niet voor niets dat we hier papierendoekjes hebben liggen”, De Groot geeft een doekje aan. “Het komt goed, je kan nog oefenen met de rest van de elektroden.”

Een lab verderop zit student Lieke als proefpersoon. “Blijkbaar kun je best hard op iemands gezicht drukken”, lacht ze. “Want ik voelde geen pijn toen mijn medestudenten elektroden plakten op mijn gezicht.” Het practicum was geweldig, zegt student Sara. “Ik ben altijd geïnteresseerd geweest in hoe de hersenen werken”, vertelt ze. “We kregen de theorie al eerder, maar nu ik het zelf heb gedaan, snap ik echt hoe je hersensgolven moet meten.”

Inmiddels hebben Yoeri, Yentl en Andrea de eerste practicumronde afgerond. “Ik vond het heel leerzaam”, zegt Andrea. “Kristel legde alles helder uit. Ze is ook heel geduldig en begeleidde ons stapsgewijs. Elke keer als we fouten maakten of vragen hadden, dan lichtte ze het nog een keer toe.”

Sara en Lieke zijn het ermee eens. “Kristel is een van de beste docenten. Ze is heel toegankelijk. Als student kan je altijd bij haar terecht en alles vragen”, zegt Lieke. “Ik heb echt veel geleerd in haar college.”