Letthe: ‘Ik snap niet waarom mensen met een functiebeperking zoveel harder moeten werken’

Letthe Riemen (26) hoeft er niet over na te denken. Hoe kan de universiteit een betere plek worden voor studenten met een functiebeperking? “Studieadviseurs moeten meer zeggenschap krijgen en moeten assertiever worden”, zegt ze zonder enige twijfel. “Zij zouden jouw lobbyist moeten zijn. Zij zouden de advocaat van jouw rechten moeten zijn. Nu zijn ze doorgeefluiken.”

“Waarom moet ik al mijn hele studie achter ‘oplossingen’ voor mijn slechthorendheid aan?”, vraagt de masterstudent Economie zich af. Het gaat om voorzieningen die voor haar als slechthorende student noodzakelijk zijn. Een collegezaal met goede akoestiek, ondertitelde video’s, dat studenten niet door elkaar heen praten tijdens college en zo zijn er meer voorbeelden. “Een studieadviseur zou naar docenten kunnen mailen: komend blok zit er een student met een functiebeperking in jouw college. Let op deze punten: draag je microfoon in college, ondertitel je video’s en vermijd opdrachten in groepjes waar mensen door elkaar heen praten.”

Als de studieadviseurs het nodige overzicht hebben, worden studenten verlicht van zaken moeten regelen alleen maar omdat zij slechthorend zijn, autisme hebben of in een rolstolstoel zitten. Letthe ziet het als de oplossing voor de extra stress die studenten met een functiebeperking ervaren. “Het perspectief moet veranderen. Nu is het: ‘Deze student wil dit.’ Maar het zou moeten zijn: ‘Wij als universiteit willen deze aanpassingen zien voor onze student.’”

Letthe weet als geen ander hoe belastend het is om veel te moeten regelen voor je studie. Het eerste jaar van de pandemie kon ze geen onderwijs volgen omdat de audiokwaliteit van online colleges te slecht was. Video’s uit die tijd worden nog steeds gebruikt. Deze moeten ondertiteld zijn, anders kan Letthe de video’s niet volgen. Nu moet Letthe steeds zelf checken of dat het geval is. En hoe meer je moet regelen, hoe meer tijd en inspanning het haar kost. “Een aanpassing op de universiteit proberen te regelen, voelt aan als het proberen te verplaatsen van een mammoettanker.”

Ontspanning vond Letthe altijd al in lezen, sporten en naar podcast luisteren. In de pandemie heeft ze ontdekt dat ze veel creatiever is dan ze dacht. “Ik haal nu veel plezier uit tekenen en schilderen, ook het schilderen van bijvoorbeeld muren en kasten. Een plafond in mijn huis is nu blauw met wolken.” Niet alle projecten lopen even goed, geeft ze toe. ”Ik heb ook geprobeerd om planten op mijn kamer te hebben, helaas zijn die tot nu toe allemaal gesneuveld.”

Veel mensen willen Letthe helpen. Docenten denken mee en studieadviseurs wijzen haar waar ze moet zijn. Toch hoopt ze dat er meer over de lange termijn nagedacht gaat worden en minder per casus. “Hoeveel studenten moeten deze strijd nog voeren? Ik snap niet waarom mensen met een functiebeperking zoveel harder moeten werken. Wij moeten al opboksen tegen vooroordelen. Mensen denken al vaak dat we minder intelligent zijn omdat we een functiebeperking hebben.”

Oplossingen ziet Letthe wel. Ze heeft twee jaar in de opleidingscommissie van haar bachelor gezeten. Daar heeft ze gepleit voor een studieadviseur die opkomt voor studenten met een functiebeperking, wat ervan terechtgekomen is, weet ze niet. Zij plukt er tijdens haar master niet de vruchten van, vertelde ze eerder al.

Letthe staat vaak voor de examencommissie om zo de nodige aanpassingen te regelen. En die ervaringen zijn niet altijd positief. “Zonder uitleg krijg je dan medegedeeld dat er niks wordt gedaan. Als student sta je dan met lege handen. Kan ik überhaupt nog wel mijn studie kan vervolgen, vraag je jezelf dan af. Ik loop nog rond op campus omdat de passie voor mijn studie groter is dan de weerstand die ik heb ervaren. Het helpt dat ik daarnaast ook mega-eigenwijs ben als ik iets onrechtvaardig vind. Helaas zijn er ook veel studenten met een functiebeperking die terecht zeggen: ‘Op deze manier kan ik niet studeren. Ik ga iets anders doen.’”