We beginnen met het goede nieuws: Letthe (26) heeft haar bachelor Economie binnen. Dat voelde een jaar geleden nog erg ver weg. College volgen was nagenoeg onmogelijk tijdens de lockdown. De geluidskwaliteit van de online colleges was te slecht en Letthe verstond er niets van. Een schrijftolk krijgt ze niet, want ze was volgens de regels niet slechthorend genoeg.
Studeren na de lockdown
Het hybride onderwijs is trouwens echt niet alleen maar naar, zegt Letthe. “Docenten dragen bijvoorbeeld nu ook in de collegezalen in Theil hun microfoons voor de opname en ze herhalen vragen uit de zaal voor studenten thuis. Die vragen hoor ik anders echt niet.”
Bij de meeste colleges moet Letthe vooraan zitten. Niet per se op de eerste rij, maar wel vlakbij want anders verstaat ze de docent niet. Dat valt haar niet altijd makkelijk. “Het is iets van je leven dat je moet aanpassen vanwege je functiebeperking. Ik heb daardoor een haat-liefdeverhouding met mijn slechthorendheid. Ik zou het volledig willen accepteren, maar ik beleef zeker geen plezier aan de barrières die het op mijn weg legt.” Als de docent een microfoon draagt en de audio versterkt wordt, is vooraan zitten geen noodzaak.
Sociaal compenseren
Niet alleen in een collegezaal moet Letthe opletten waar ze plaatsneemt, eigenlijk is dat overal zo. Zomaar iedere kroeg binnen stappen voor een drankje is geen optie. “Neem bijvoorbeeld De Smitse: de plafonds, muren en vloeren zijn van beton. Daar hoor ik echt helemaal niets.” Als je Letthe eens meeneemt naar een plek waar het te veel galmt, voel je dan vooral niet schuldig. Zij snapt heel goed dat je dat vooraf niet kan weten. Wel waardeert ze het des te meer als je het een volgende keer wel onthoudt. “Laatst had een medestudent het onthouden dat ik altijd vooraan zat. Ze zei tegen mij: ‘O jij zit altijd daar hè. Zal ik naast je komen zitten?’ Dat vond ik echt zo lief.”
Natuurlijk zijn er genoeg misverstanden bij iemand die slechthorend is. “Mensen denken soms dat ik arrogant ben, maar ik hoor ze dan gewoon niet. Als ik niet reageer als je mij roept, is dat de reden.” Daarom heeft ze zichzelf aangeleerd op sociaal vlak te compenseren. “Ik vraag snel, zelfs als ik je niet zo goed ken, hoe het gaat. Als ik zo een praatje maak, hoop ik dat de ongemakkelijke momenten – de momenten waarop ik je niet of verkeerd versta – minder storend zijn voor mensen.”
Als Letthe mensen niet verstaat, leidt dat soms tot grappige situaties. Ze herinnert zich een etentje van de faculteitsvereniging: “Als ik naast je zit, versta ik je prima. Zit je tegenover mij, dan niet. Ik probeer vaak wel mee te doen met het gesprek, en soms geef je dan antwoord op een vraag die je niet verstaat. Dus ik zei ‘ja’. Bleek de vraag of ik op vrouwen viel. Nu houd ik mijn opties graag open, maar ik had de vraag niet gehoord. Dus daar moesten we achteraf wel om lachen.”
