‘Ga ik het redden in de wereld’, vroeg Audrey zich af nadat ze autisme als diagnose kreeg

“I live in Spain, but the ‘s’ is silent”, grapt Audrey (22) als ze vertelt over de hoeveelheid leeswerk voor de International Bachelor Arts and Culture Studies. “Maar ik neem het voor lief, want ik vind de studie leuk en eigenlijk zijn de teksten ook allemaal wel interessant.” Vorige maand begon ze aan haar tweede jaar. “Toen mijn laatste voldoende vorig studiejaar binnen was, kon ik het niet geloven! Heb mijn moeder geroepen om aan haar te vragen of het echt was.”

“Autisme uit zich bij ieder individu anders”, legt Audrey uit. “Stille meisjes worden ‘gewoon’ als verlegen gezien. Op mijn vijftiende deed ik een test, maar daar kwam niets uit. Vanwege mijn intelligentie en ervaringen kon ik voor mijn autisme ‘compenseren’. Ik wist de ‘juiste’ antwoorden, ook al ervaarde ik de wereld niet zoals ik op de testen aangaf. Maar uit de verhalen van mijn ouders en docenten bleek dat ik overduidelijk autistisch ben.”

Zo stond Audrey op het schoolplein vaak alleen aan de zijkant. De andere kinderen vond ze maar druk. “Mijn moeder kon mij iedere maandag wel ziekmelden. Een weekend was niet genoeg om bij te komen van al die prikkels.”

Haar ouders zijn er altijd voor haar, maar Audrey voelde zich voor haar diagnose erg alleen. Zo alleen dat ze in een depressie belande. “Ik begreep de wereld niet, en de wereld begreep mij niet. Ik werd gepest en mijn vrienden waren die paar kinderen die wel normaal deden. Ik was anders en daar richtten de meeste zich op. Ik had het gevoel dat iedereen een script had gekregen over hoe te moeten leven. Iedereen behalve ik.”

Na haar diagnose krijgt Audrey de psychische hulp die ze zo dringend nodig heeft, en ook krijgt ze hulp om haar autisme beter te begrijpen. “Ik vond het fijn om te weten wat er met mij aan de hand was, maar ik snapte niet wat het inhield. Hoe uit het zich? Waar moet ik rekening mee houden? Daar werd ik bijgeholpen.”

Nadat het hoge woord eruit was, gaat het niet meteen beter met haar. Het duurt jaren, en in die tijd heeft ze het zwaar. “Ik heb nooit een zelfmoordpoging gedaan, maar de gedachtes heb ik wel gehad. Ik zag geen toekomst voor mezelf. Dat hing als een zware ketting om mijn nek. Ik vroeg mij af: is dit leven wel voor mij? Ga ik het redden in de wereld?” Medicatie, veel steun, en zes jaar therapie helpen haar. Nu zit ze goed in haar vel.

“Ook weet ik niet wat ik had gemoeten zonder de steun van de middelbare school.” Ze mocht bijvoorbeeld haar examenjaar over twee jaar uitspreiden. Het Ministerie van Onderwijs gaf aanvankelijk geen toestemming, maar de school zette door. “Ze zagen: dit heeft ze nodig.”

Audrey heeft voor de Erasmus Universiteit gekozen omdat ze wist dat ze hier steun kon krijgen. “Ik heb wel naar andere universiteiten gekeken, maar de afdeling Studeren met een Functiebeperking af de doorslag. Zoiets is niet overal. Via hen heb ik een peer coach gekregen in mijn eerste jaar. Zij liet mij zien waar ik tegenaan zou lopen en hoe ik het kon oplossen. En ik mocht haar altijd appen als ik hulp nodig had. Ik kreeg ook een cursus over hoe je het best kan leren, hoe je het best een tekst kan lezen, dat soort zaken. Van veel informatie in korte tijd moeten open, kan ik overprikkeld raken. Zonder de gekregen hulp had ik door de bomen het bos niet meer gezien.”

Steeds beter leert Audrey zichzelf kennen. Ze herkent de symptomen als ze overprikkeld raakt: ze wordt misselijk, stil, communiceert het liefst alleen non-verbaal omdat verbaal te veel energie vraagt. In stilte laadt ze juist weer op. Drukke plekken vermijdt ze liever, zelfs de altijd zo mooie kerstmarkt in haar woonplaats Dordrecht. Als ze toch op drukke plekken moet zijn, luistert ze graag naar muziek. “En anders heb ik deze”, zegt Audrey terwijl ze een klein zakje uit haar tas haalt. “Het zijn op maat gemaakte oordopjes die helpen om veel omgevingsgeluid weg te filteren. Je hoort nog wel, maar minder ruis.”

Op kamers gaan? Daar denkt Audrey nog niet aan. “Mijn ouder zeggen: neem je tijd. En ze zijn blij dat ik er nog ben hoor. Misschien is dat ook de hartelijkheid van de Surinaamse cultuur? Daarnaast vraag ik veel aan mijn moeder. Zij is de enige neurotypische persoon in ons huishouden. Mijn vader en broertje zijn ook autistisch. Aan mijn moeder vraag ik weleens: is dit normaal of is het mijn autisme? Ik voel mij veilig thuis, net als op de universiteit trouwens.”