Afgelopen jaar mocht ik bij mensen op bezoek die ieder zo hun eigen obsessie, rustpunt, ontspanningsmoment of missie hebben. Ik zag: hobby’s gaan over dromen. Over mindful zijn – hoe lelijk dat woord en de bijbehorende hype ook zijn. Opvallend vaak heeft het iets te maken met de natuur. Je hebt er discipline en geduld voor nodig. Het geeft betekenis in het geval van bijvoorbeeld de beleidsmedewerker die ook plantenmoeder is, de ethicus die dieren opzet of de schilderende hoogleraar. En: je moet je hobby serieus nemen, maar tegelijkertijd ook niet té serieus. Het heeft een zekere schaamteloosheid, een bewonderenswaardig gebrek aan gêne, nodig. Hard zingen, gitaar spelen, dromen over wat had kunnen zijn.
Het bezoek aan de woonkamer van de wetenschapper die dode meeuwen prepareert voor het Natuurhistorisch Museum zal mij altijd bijblijven en heeft mijn blik op dieren, in dit geval de meeuw, voor altijd veranderd. Hij wist van de meeuw als soort weer individuele wezens te maken, die meer zijn dan die vervelende patatjatters of vispikkers. Die houden van hun vaste stekkie, die elk zo hun eigen specialisatie hebben en hun eigen rituelen.
Wat ik ook leerde? Schaam je niet, maak plezier. Droom een beetje. Probeer en leer. Doe het gewoon!
Dus doe ik nu wekelijks mijn best om te boksen bij Tony van Bootcamp Tony, loop ik hard, en heb ik laatst zelfs een keer geprobeerd te surfen. En als je over je eigen gêne heen stapt, kan er best nog weleens iets lukken, merkte ik. Ik doe met enige regelmaat aan karaoke, al is daar meestal ook wel wat drank in het spel. Ik begon in februari te tuinieren op het balkon – de radijsjes zijn mislukt, de sierbloemen doen het beter. Het bloeit in alle kleuren. En ja, ik reed paard, overweeg er soms weer eens op te springen, en speelde korfbal. En daar ben ik trots op.
De hobbyrubriek was het mooiste wat ik deed dit jaar. Ter ere daarvan kunt u hieronder alle foto’s van de hobbyisten (meerderen noemden het overigens méér dan een hobby, eerder een missie) op een rij bewonderen.
