Coronazomer: Bianca Jadoenath (ISS) ontspant in Clingendael

Welke vogel daar over het water vliegt of waar die eend die verderop waggelt toe behoort? Hoe oud het landgoed is, wie er gewoond heeft of hoe het ontstaan is? Jadoenath lacht en zegt maar eerlijk: “Geen flauw idee.” Bianca komt niet naar landgoed Clingendael om vogels te spotten, historie te snuiven of bomen te bestuderen. “Maar ik kom er natuurlijk juist wel omdat het zo rijk is aan vogels en de prachtig natuur.”

Het landgoed staat vol volwassen bomen, heeft een Japanse tuin die slechts een paar weken per jaar open is. Het belangrijkste: het is er rustiger dan op andere groene plekken. Bianca doet een pas op de plaats, steekt haar wijsvinger in de lucht en luistert. Ook al zit het park drie bushaltes van Den Haag Centraal af: stilte. “Dít bedoel ik.” Ze woont al lang in Den Haag, middenin het lawaai van tramgeklingel, autogeronk en andere bedrijvigheid in de buurt van Station Hollands Spoor. Geluiden die ze inmiddels niet eens meer hoort. Het is nu andersom: ze hoort stilte, voelt de rust.

Die rust kon ze wel gebruiken na alle hectiek van de afgelopen maanden. “Sinds 13 maart – ik weet het moment nog precies – ben ik continu aan het werk.” Als beleidsadviseur op het gebied van onderwijsinnovatie en verantwoordelijke voor de ‘student journey’ was er genoeg te doen. En het moest sneller. “Ineens ging alles online. Voor uitgebreid testen was weinig tijd, maar uiteindelijk is het allemaal best goed gelukt.”

In haar agenda was dit jaar geen ruimte voor een vakantie. “Deze zomer moesten we aan de slag voor het komende jaar.” Ze moest een ingewikkelde puzzel leggen en nieuwe processen ontwikkelen waarmee de nieuwe studenten, die veelal nog thuis zitten, onderwijs kunnen volgen. En dat is een uitdaging. “Studenten van het ISS komen uit vijftig landen met daaronder de continenten Azië, Afrika en Latijns-Amerika. Zie daar maar eens de juiste oplossingen voor te vinden.” En dan begint over twee weken de Universiteitsraad weer, zit ze óók in.

Dus plande ze ter ontspanning parktijd in – minstens eens per week. Kleedje mee, hangmat, boxje, boek en gaan. Of, als er weer een videovergadering te wachten stond, een iets korter durende wandeling door de bossen of tuinen. Mocht ze in het park neerstrijken, dan wel in het veldje in een straal van vijfhonderd meter vanaf het paviljoen. Bianca: “Misschien een beetje too much information, maar daar zit het enige toilet in het hele park!” Al te primitief ontspannen is ook weer niet de bedoeling.