Mattace-Raso solliciteerde ooit voor de band van Eric Clapton. “Vrienden maken mij daar nog steeds belachelijk om.” Hij lacht hard. “Maar ik kreeg wel reactie! Een nette, typisch Engelse, brief: unfortunately we have no vacancies at this moment.” Het was misschien wat hoog gegrepen. De droom om muzikant te worden zette hij uit zijn hoofd – ‘ik had te weinig talent’ – al fantaseert hij wel af en toe over wat had kunnen zijn. Het gitaarspelen is een serieuze hobby gebleven. “Ik oefende pre-corona wekelijks met mijn band.”
Uit een muzikaal gezin kwam hij ‘absoluut’ niet. “Ik moest wat compenseren!” Weer die lach. Als achtjarige begon hij met pianospelen, daarna de gitaar. Op zestienjarige leeftijd zat Mattace-Raso in zijn eerste band. Hij woonde toen nog in Rome. Hij mijmert: “Ik vond onlangs cassettebandjes waarop ik eigen nummers had opgenomen. Als ik daar toch wat mee had gedaan…” In 1999 kwam hij naar Nederland om te werken in het Erasmus MC. In het ziekenhuisblaadje stond een oproep voor een toetsenist in een band van een dokter. Mattace-Raso zag de oproep, nam contact op en voegde zich als gitarist en zanger bij hen.
Professioneel tennisster
Zo ging het musiceren door. Tien keer per jaar trad hij op met de band Sticky Fingers (vernoemd naar de elpee van The Rolling Stones), die een ‘klassieke formatie’ kent. Mattace-Raso speelt gitaar en zingt, een kinderlongarts uit het Erasmus MC speelt basgitaar, de toetsenist is een uroloog uit een ander ziekenhuis in Rotterdam en de drummer is een voormalig professioneel tennisster. “Bizar hé, die samenstelling?” Wekelijks repeteerden ze, tot corona.
De geriater moest een nieuwe draai geven aan zijn hobby en zond optredens uit via Facebook. Ook speelde hij nummers samen met zijn zoon, die piano speelt. “Het is zo magisch als het lukt om samen iets te spelen. Als het swingt is het fantastisch. We spelen bijvoorbeeld Coldplay, maar doordat we samen muziek maken kom ik erachter dat hij ook van oudere muziek houdt. Sympathy for the Devil van The Rolling Stones bijvoorbeeld.”
Tijdens zijn oratie in 2019 speelde en zong hij een nummer van The Beatles op de vleugel die vaak in de aula staat. “Dat was nog nooit eerder gebeurd.” En hij zet, nu in coronatijd, zijn muzikale kennis ook in de praktijk in de geriatrische wetenschap in. “Momenteel werk ik mee aan een onderzoek naar het effect van muziek op patiënten met dementie. Het is bewezen dat muziek werkt bij pijnbestrijding, maar het is onbekend hoe dat bij dementie zit.”
Roadies en rocksterren
De optredens met Sticky Fingers zijn nog niet op gang gekomen, ook al zijn er wat eerste versoepelingen. “Helaas niet. Eigenlijk is het allermooiste aan muziek maken dat je mensen mee kunt laten genieten tijdens optredens.” Het absolute hoogtepunt in Mattace-Raso’s muzikale carrière was een benefietconcert voor taaislijmziekte-patiënten. We speelden in het Luxortheater met de Golden Earring. Ik werd verzorgd, roadies gaven mijn gitaar aan, ik voelde me een echte rockster. Het was een prachtige avond.” Hij zucht. “De volgende dag stond ik in het ziekenhuis. En eerlijk, toen dacht ik wel even: wat dóé ik hier?”
