Hoewel dekolonisatie niet altijd een expliciet onderdeel is van het universiteitsbeleid, wordt het steeds vaker genoemd in samenhang met de missie van Nederlandse universiteiten om onderwijs te diversifiëren. Op het Erasmus University College bijvoorbeeld wordt momenteel gediscussieerd over dekolonisatie van het curriculum; hoe niet door te gaan met het wissen van en het zwijgen opleggen aan niet-westerse epistemologieën. In de geest van het werk van Eve Tuck en K. Wayne Yang willen we benadrukken dat dekolonisatie geen metafoor is, het kan niet worden gereduceerd tot het simpelweg toevoegen van onderwerpen aan het curriculum terwijl we gewoon op oude voet verder blijven gaan. Dekolonisatie mag geen instrument worden voor window-dressing en depolitisering; het heeft reële, materiële implicaties. De reden waarom dit van groot belang is om dit te benadrukken is tweeledig:
Ten eerste wordt diversiteit steeds vaker gebruikt voor marketingdoeleinden. Zoals bijvoorbeeld bij de (lege) BLM-verklaring of de toezegging die de universiteit vorig jaar heeft gedaan, die, zo blijkt, slechts een retorische, performatieve, strategische daad was om, zoals Sara Ahmed ons leert, ‘bewijs te creëren iets te doen, zonder daadwerkelijk iets te doen’. Diversiteit is een leeg begrip geworden dat wordt gebruikt om de schijn te wekken dat de universiteit iets doet, terwijl het enige dat wordt gedaan de voortzetting is van brute gewelddadige regulering van kennis en voortzetting van de koloniale permanentie.
Ten tweede moeten toezeggingen om het onderwijs te dekoloniseren verder gaan dan verklaringen en moeten ze verwezenlijkt worden in reële, materiële acties. Gezien het aanhoudende koloniale geweld dat door de Israëlische staat in stand wordt gehouden tegen het Palestijnse volk, moet het veroordelen van dit geweld en het in de praktijk brengen van solidariteit de hoogste prioriteit hebben. Dat wil zeggen dat dekolonisatie geen metafoor is. Als de universiteit dekolonisatie serieus neemt, als ze ‘commitments’ aan een ‘meer rechtvaardige samenleving’ en een ‘duurzamere samenleving’ serieus neemt, dan moet de universiteit koloniale instellingen boycotten en niet meer investeren in instellingen die zich continu over de aarde blijven voortbewegen met volledige minachting voor leven.
We hebben gezien dat studenten en medewerkers continu als antwoord krijgen dat het instituut ‒ als ‘neutrale’ actor ‒ geen positie in kan nemen in ‘politieke’ debatten. Deze claim van neutraliteit, van ‘geen positie innemen’, is natuurlijk een positie op zich, een positie die, als daar beroep op wordt gedaan, ervoor zorgt dat de status-quo voortduurt. Er bestaat niet zoiets als neutraal zijn, vooral niet als je economische banden onderhoudt met instituten die zich gewelddadig over de aarde blijven voortbewegen. Het claimen van neutraliteit is inherent politiek. Onder het mom van neutraliteit, ‘open debat’, waarbij de universiteit wordt geframed als oplosser van maatschappelijke problemen (naar verluidt op de Erasmiaanse manier), worden geen problemen opgelost, maar worden ze ondersteund door een retoriek die we al veel te lang hebben aangehoord.
“De claim dat we een universiteit zijn die ‘mensen in staat stelt zich uit te spreken tegen racisme, en ervoor zorgt mensen die rechteloos zijn, zich veilig voelen om zich uit te spreken, zich gehoord voelen, en de ondersteuning krijgen die zij nodig hebben’, strookt niet met het monddood maken van studenten en medewerkers die solidariteit met Palestina betuigen. Het weghalen van een spandoek dat settler colonialism addressert, benadrukt wat Sara Ahmed opmerkt in haar onderzoek naar hoe diversiteit wordt ‘gedaan’ in instituten: “Als je een probleem waarneemt, dan wordt je waarneming het probleem. Als je een probleem blootlegt, dan vorm je een probleem.”
We weigeren toe te kijken en toe te staan dat instellingen waar we studeren en werken zich gewelddadig over de wereld blijven voortbewegen, met volledige minachting voor leven. Wij eisen van EUR, ISS, EUC, WDKA en Piet Zwart:
- Boycotten van en kapitaal terugtrekken uit bedrijven en instellingen die het koloniale geweld dat de aarde en leven wordt aangedaan, in stand houden
- Verbreken van de banden met de Tel Aviv University
- Verbreken van de banden met de Ban-Ilan University
- Eisen dat het ABP kapitaal terugtrekt uit Israëlische bedrijven
- Eisen dat het ABP kapitaal terugtrekt uit bedrijven die investeren in de junta van Myanmar
- Verbreken van banden met Shell
- Serieus nemen van diversiteit en inclusiviteit, in plaats van die te gebruiken als marketing/PR-instrument
- Serieus nemen van dekolonisatie, in plaats van het te gebruiken als metafoor
- Serieus nemen van ‘Zwart Leven’, in plaats van het te gebruiken als holle retoriek
- Serieus nemen van ontmanteling/afschaffing van het patriarchaat
- Serieus nemen van ontmanteling/afschaffing van heteronormativiteit
- Serieus nemen van ontmanteling/afschaffing van raciaal kapitalisme
- Serieus nemen van ontmanteling/afschaffing van kolonialiteit
Verwar onze eisen niet met kwade wil jegens de universiteit. Lees ze liever als Radicale Liefdesbetuigingen. Met onze poging de gewelddadige structuren van de universiteit te ontwrichten en te ontmantelen, weigeren we de universiteit de rug toe te keren. Wij zijn van mening dat bij de praktijken waar de universiteit zich mee bezighoudt, de serieuze toewijding aan leven centraal moet staan. We koesteren radicale hoop dat de universiteit een ‘levensbevestigende instelling’ kan zijn. We eisen dat de universiteit leven serieus neemt en radicale liefde verkiest boven extractie.
Met Radicale Liefde,
Geschreven in naam van Erasmus School of Colour en EUC Collxctive
Melisa Ersoy, Arjîn Elgersma, Nia Nikoladze, Zouhair Hammana, Claire Tio, Lev Avitan (in willekeurige volgorde).
Dit soort extremisme hoort niet thuis op een universiteit. Laat ze lekker op een eigen Facebook-pagina de terroristen van Hamas ophemelen. Die school of colour is een hele foute bende, schandelijk ook dat ze de naam van Erasmus gebruiken voor hun politieke activisme.
Reageren niet meer mogelijk.