Het doel van wetenschappelijk onderwijs is drieledig: kwalificeren, socialiseren en persoonsvorming. Ten eerste moet de universiteit zijn studenten kwalificeren binnen een bepaald vakgebied. Na een opleiding moeten studenten een vaardigheid beheersen die een nuttige toepassing heeft in de niet-academische wereld. Ten tweede is het de taak van de universiteit om haar studenten te socialiseren. De student wordt bijvoorbeeld ook geacht zijn bevindingen te kunnen communiceren naar anderen. Ten derde heeft de universiteit als taak ruimte te bieden aan persoonsvorming. Dit houdt in dat studenten zich in gecompliceerde maatschappelijke kwesties kunnen positioneren.
In contrast met de andere twee taken van onderwijs, lukt kwalificatie prima ten tijde van Covid. De uitleg van theorie is niet gebonden aan de vierkante meters van een collegezaal maar kan ook online. Ook zelfstudie kan niet alleen plaatsvinden aan de tafels van de Universiteitsbibliotheek maar ook aan de keukentafel. Sterker nog, deze periode heeft laten zien dat er nuttige digitale toepassingen bestaan die ook na afloop van deze pandemie van toegevoegde waarde zijn.
Echter, de ontwikkeling op het gebied van socialisatie is volledig tot stilstand gekomen. Hoewel de universiteit hierin vooral een faciliterende rol speelt, hoort het socialiseren an sich niet tot haar functieomschrijving. Socialisatie vindt namelijk vooral plaats buiten de collegebanken. Het gebeurt tijdens een koffietje in de pauze van een hoorcollege, bij een borrel na carrièredagen of tijdens een presentatie voor studiegenoten. Dit is iets heel anders dan een eenzaam kopje koffie thuis, zoomborrels of een online presentatie waar medestudenten hoofdzakelijk bezig zijn met het bijhouden van de stof.
Daarnaast blijft de persoonsvorming achter. Juist menselijke interactie is een belangrijke aanjager van debat. Voor de pandemie kon men nog wel eens in een verhitte discussie belanden tijdens een werkgroep. De online variant blijkt een stuk minder prikkelend. Op Zoom blijft het verdacht vaak stil wanneer er een vraag wordt gesteld. In het pre-coronatijdperk vonden er grote evenementen zoals het EFR-verkiezingsdebat plaats op onze universiteit. Het actief bijwonen van zo’n debat leert studenten zich te positioneren in maatschappelijk gecompliceerde situaties. Bovendien stelt het hen in staat kritische vragen te leren stellen aan de leiders van nu. De huidige situatie laat echter alleen een tv-debat toe waar de politieke wereld hun eigen show opvoert en de student besluit vroegtijdig over te schakelen naar Netflix.
Doordat de student zich niet kan ontwikkelen zoals voor corona valt de motivatie weg. Iedereen bevindt zich in een inspiratieloze, eentonige omgeving. Hierdoor vallen veel studenten terug op makkelijke vormen van vermaak. De vorm verschilt per student. De ene slijt hele dagen achter de Playstation of Xbox. Bij de ander neemt het drugsgebruik toe. Hoewel ze verschillend zijn in vorm hebben deze activiteiten één ding gemeen: het zijn tijdsbestedingen die studenten op de lange termijn niet verder brengen.
Door corona is het leven van vele studenten stil komen te staan. Juist op de gebieden waarbij de universiteit voornamelijk een faciliterende rol vervult, valt de ontwikkeling stil. Voor de student gaan op deze manier kostbare jaren verloren. Het wordt moeilijk om deze ontwikkeling in te halen ten tijde van volledig digitaal onderwijs. Daarom moet de universiteit alles aangrijpen om verantwoordelijk open te gaan. Juist ook voor de nevenactiviteiten die de universiteit indirect faciliteert. Laat de extra looplijnen, beschermende neussprays, buitenevenementen, slim gebruik van ruimtes en sneltesten maar komen!
Goed stuk, Bram!
Reageren niet meer mogelijk.