Drie jaar geleden kwam ik als naïeve net 20-jarige aan in Nederland en ging in Hatta wonen. Helemaal klaar voor het Rotterdamse studentenleven en de studie International Bachelor Communication and Media (IBCoM). Na tweeënhalf jaar van verdwalen in Tinbergen, goedkoop bier drinken bij de Smitse en naar adem happen in het G-gebouw werd het maart 2020, toen een zekere pandemie door Europa sloop en de hele jaargang van 2020 noodgedwongen scripties op afstand afmaakte.
Ik koos ervoor om gemoedsrust te zoeken tijdens een extreem stressvolle tijd en ging in isolatie in het zomerhuis van mijn familie in Oost-Finland. Dus bracht ik afgelopen mei, omringd door de groene bossen, vogelgezang en een meanderende rivier, mijn dagen door met het schrijven van mijn scriptie over verkrachtingsnarratieven, terwijl ik nog steeds hoopte dat ik, samen met mijn jaargenoten, eind september beloond zou worden met een prachtige diploma-uitreiking. Want vier maanden is een lange tijd, toch?
Hele verhaal
Nou ja, we weten nu dat het in zekere zin een lange tijd kan zijn, maar in een pandemie is het zeker niet lang genoeg. Begin september steeg het aantal coronabesmettingen in Nederland enorm, waardoor de IBCoM-afdeling de ceremonie moest versoberen. Destijds was het plan om de ceremonie, om aan de coronamaatregelen te voldoen, te organiseren in twee etappes.
Was dat maar het hele verhaal. Slechts drie dagen voor de ceremonie veranderde alles na weer een persconferentie van de regering. Ook de aangepaste ceremonie was niet meer mogelijk. Maar toch slaagden de medewerkers van IBCoM erin om een ceremonie te organiseren en de afgestudeerden werden uitgenodigd om hun diploma’s in etappes op te halen. Dit vond afgelopen donderdag plaats in LantarenVenster.
Stromende regen
Omdat ik de slechtste planner ter wereld ben, kwam ik drie minuten te laat, in plaats van de aanbevolen vijf tot tien minuten te vroeg, zoals duidelijk gevraagd werd in de uitnodiging. Het Nederlandse weer werkte natuurlijk enorm mee en de regen spatte in mijn gezicht terwijl ik van mijn Uber naar het gebouw holde op schoenen die absoluut niet geschikt waren voor die activiteit (lang leve waterproof mascara). Ondanks de probleempjes was ik min of meer op tijd voor de ceremonie, maar brak ik spontaan het 2020-kwastje van mijn baret af zodra ik die in handen kreeg.
In het theater zaten we met veertien personen op gepaste afstand van elkaar, in plaats van de honderd-en-nog-wat die daadwerkelijk afstudeerden. De ceremonie zelf bestond uit vooraf opgenomen toespraken van studenten, en een optreden. Een jaar geleden had dat misschien vreemd geleken, maar na een half jaar college via Zoom en vergaderingen via Teams herkennen mijn hersenen nauwelijks nog activiteiten die zich niet op een scherm afspelen. Het evenement werd live gestreamd via YouTube, zodat onze vrienden en familie konden meekijken. Nadat we het toneel op waren gelopen, ons diploma, om lichamelijk contact te vermijden, van een tafel hadden gepakt, waren gefotografeerd en onze hoeden omhoog hadden gegooid, was mijn studie opeens voorbij.
Trots
Als iemand drie jaar geleden, toen ik hier als 20-jarige aankwam, had gezegd dat ik zou afstuderen tijdens een pandemie die het ene na het andere land op slot gooide, en mijn familie op een computer 2000 kilometer ver weg zou meekijken, weet ik niet hoe ik zou hebben gereageerd. Want het grootste deel van mijn tijd als bachelorstudent stelde ik me voor hoe ik de Aula uit zou lopen met mijn diploma in de hand, omringd door mijn jaargenoten en mijn familie. Vind ik het jammer dat het niet zo is gegaan? Natuurlijk. Maar ik ben ook trots. Trots op mezelf, trots op mijn jaargenoten en nog trotser op de medewerkers van IBCoM, die op de een of andere manier, beperkt door de nieuwe maatregelen en in slechts 48 uur, zorgden dat we allemaal ons moment hadden met onze blauwe baret en toga.
Zonder enige twijfel is 2020 een enorm absurd en uitdagend jaar voor wie afstudeert of dat probeert. Het is voor het gehele onderwijs een absurd jaar. En toch hebben we ons op de een of andere manier aangepast en hebben we volgehouden, en dat blijven we doen. De gehele universitaire gemeenschap van EUR heeft bewezen dat ze een crisis aan kan, en die kan overleven. En ik wil tegen iedereen die in 2020 is afgestudeerd zeggen: gefeliciteerd! Het einde was misschien onverwacht en teleurstellend, maar ik hoop dat je van de reis hebt genoten. Hopelijk is deze absurde finale geen voorproefje van wat de toekomst voor ons in petto heeft.
