Geen doorsnee studentenhuis, hier aan de Honingerdijk. Eén bewoonster drinkt wijn, de rest thee. Feestjes zijn er niet. Het ruigste sinds augustus: met z’n allen op Valentijnsdag naar Fifty Shades Darker. Thuis volgde er een discussie over de geloofwaardigheid van alle seksscènes. Dat dan weer wel.
Cultuurverschillen
Vier nationaliteiten – Chinees, Duits, Noors en Spaans – wonen onder één dak. Via-via bij elkaar gebracht, deels via Facebook. De bijbehorende culturen zorgen soms voor verwarring. Vooral de Chinese. Zo zag Jia (21) huisgenoot Alissandra (20) eens cornflakes met aardbeien eten. Dat leek haar wel wat. Maar: ze had het rode fruit voor tomaten aangezien. Hilariteit alom. Allisandra: ‘‘Je kan haar alles wijsmaken over eten.’’
Tijdens het ontbijt zetten de meiden bij voorkeur het televisiejournaal op. Ze discussiëren, de thee op tafel, over het nieuws. Cultuurverschillen komen boven water. Cyddia (19) krijgt bijvoorbeeld uitleg over het monopolie van de Communistische Partij in China. ‘’Ik leer veel van mijn huisgenoten, maar pas mijn eigen gebruiken niet aan.’’ Jia wil dat wél: “Ik probeer het beste van beide werelden te combineren. Chinezen hebben bijvoorbeeld veel respect voor ouderen. Ik zal dat nooit vergeten. Europeanen zijn opener dan Chinezen. Dat wil ik overnemen.’’
'Gewoon leuk, gewoon fijn'
De vijf zijn op elkaar aangewezen, zo ver van huis. Zo ontstond de traditie om elkaar te verrassen: bijvoorbeeld met verjaardagstaarten, chocolaatjes op 5 december of een roos als valentijnscadeautje. Gevraagd naar het waarom gaan de schouders collectief omhoog: gewoon leuk, gewoon fijn.
In de keuken valt het woord stamppot. Gefrons. ‘’Stemppot?’’ Alleen Jia heeft het eens gegeten. Ze is dan ook fan van Nederland en leert de taal. De rest vernederlandst nauwelijks. Hoeft ook niet, zegt Cyydia: ‘’Rotterdam is een internationale stad, en de Erasmus Universiteit een internationale universiteit.’’ En dus kan het gebeuren dat in de woonkamer een grote Ikea-poster van Amsterdam op de muur hangt. Niemand die dat niet vindt kunnen.
Ze lachen, maar beseffen dat de gezelligheid eindig is. Een aantal van hen vliegen eind dit jaar uit. De één gaat werken, de ander op uitwisseling. Het steekt. ‘’We proberen er niet aan te denken’’, zegt Cyydia, die direct een arm van Jia om haar heen krijgt. ‘’Maar we wisten het vooraf. Gelukkig houden we van elkaar. Dat zal nooit veranderen.’