Ik raakte zelf verdwaald in dit horrorachtige niemandsland op een doodgewone dinsdag, terwijl ik gedachteloos door Instagram scrolde en wachtte op een vriendin bij de TostiWorld. Naarmate ik verder scrolde, maakte een oude vriend zijn herintrede.
Vriend is een groot woord. Ik noem hem liever ‘zelfbewustzijn’, maar wie minder met hem vertrouwd is, noemt hem meestal bij zijn formele naam: ‘onzekerheid’.
Hij maakte het zich gemakkelijk in zijn favoriete stoel en gaf luidruchtig commentaar terwijl we samen de stroom aan beelden voorbij zagen komen. Elk bericht werd gevolgd door een venijnige opmerking van zijn kant. Dus, om zijn aanvallen op mijn zelfvertrouwen te pareren, opende ik mijn eigen pagina en analyseerde het zorgvuldig samengestelde beeld dat ik had gecreëerd om een kans te maken tussen al die coole mensen die ik volgde. “Kijk!”, zei ik tegen hem. “Ik maak ook coole fotodumps! Ik ga ook naar coole plekken! Ik heb zeker coole vrienden, en we doen zeker coole dingen samen!”
Natuurlijk snoof hij slechts minachtend bij mijn poging. Volgens hem deed ik op mijn Instagram alsof, en om echt cool te zijn moest het vanzelf en moeiteloos gaan. Ik verdedigde mezelf met het oude gezegde van hierboven. “Ik moet eerst doen alsof om het te maken, oké?” Maar het klonk zwak, want hoe lang doe ik dit al om het nog steeds een geldig excuus te kunnen noemen?
Gelukkig moest ik onze discussie even pauzeren toen de vriendin op wie ik wachtte er eindelijk was.
Ik vertelde haar over mijn innerlijke worsteling. Ze herkende de gevoelens: het verlangen naar meer vrije tijd terwijl ze studie, bestuursjaar en een reeks Instagrammable activiteiten probeerde te combineren om een kans te maken in de moderne cultuur van eindeloze drukte en prestatiedrang.
Toen we opstonden om te vertrekken, stopten we even om te praten met haar vriendin die achter de kassa stond. De vriend in mijn hoofd schoof naar het puntje van zijn stoel en juichte toen het kassameisje begon te vertellen dat ze bezig was met haar master, een opleiding tot personal trainer deed en daarnaast natuurlijk nog twee andere banen had. “Daar!”, riep hij, “Dat is degene die jij probeert na te doen! Zij doet het echt, waarom jij niet?” En eerlijk gezegd, hij had een punt.
Maar terwijl de stem in mijn hoofd een voetstuk voor het kassameisje begon te bouwen, zuchtte ze plotseling en zei: “Wat zou ik graag wat meer vrije tijd hebben.”
En terwijl we Food Plaza uitliepen, keek ik naar de menigte studenten in hun verschillende staten van drukte en vroeg ik me af: wat als ieder van ons op de een of andere manier doet alsof? Wat als we allemaal vastzitten in dit grote verkleedfeest dat het leven heet?
