Haartjes op de vingers, sproetjes in het gezicht en plooien in de huid. Alle details die een mens maken tot wie hij is, vereeuwigt Bayan Alalo in haar hyperrealistische kunstwerken.
Wie langs het Erasmus Paviljoen loopt, kan de tekeningen van buiten al zien hangen. Wanneer het zonlicht erop valt, zijn ze moeilijk te missen. Zowel in de foyer als erbuiten hangen ze voor de ramen op gelijke hoogte.
Experimenteren
Bayan Alalo is een 25-jarige kunstenaar uit Syrië. Ze volgt Nederlandse en Engelse taalcursussen aan de Erasmus Universiteit. Tekenen doet ze al veel langer, maar sinds 2017 ligt haar focus op het maken van hyperrealisme.
“Ik heb geëxperimenteerd met verschillende types kunst”, vertelt Alalo, “maar uiteindelijk heb ik mijn ware passie gevonden in het maken van tekeningen in zwart-wit.” Deze tekeningen maakt ze hoofdzakelijk met potlood.
Moeilijk te geloven
“De tentoonstelling heet ‘Picture? No, a Drawing’, omdat het moeilijk is om te geloven dat dit allemaal tekeningen zijn”, zegt Frederieke Hoitink, programmamaker voor Studium Generale, in de openingsspeech.
Piethein Burmanje, een van Alalo’s docenten, liet een aantal foto’s van de tekeningen zien aan Studium Generale. Hij vroeg of ze er ‘iets mee konden doen’. Toen men de tekeningen zag, was het enthousiasme groot. Studium Generale bood Alalo een galerij aan om haar werk te tonen.
Inspiratie van haar moeder
Alalo’s eerste inspiratie is haar moeder, die ook kunstenaar is. Ondanks dat haar moeder werkt met olieverf, heeft Alalo een hoop van haar geleerd waar ze nog altijd veel aan heeft. “Ze heeft me op mijn fouten gewezen en me uitgelegd hoe ik mijn kunst verder kan ontwikkelen.”
Als onderwerp kiest Alalo de gezichten die iets in haar emoties teweegbrengen. Haar eerste tekeningen zijn voornamelijk geïnspireerd door haar favoriete acteurs en andere beroemdheden. Met een glimlach laat ze weten: “Laatst heb ik een portret van mijn broer gemaakt. Hij ligt het dichtst bij mijn hart.”
Fijne details
Het maken van haar tekeningen duurt tussen de veertig en honderd uur. “De tijd die ik aan een tekening besteed, hangt af van de details en van mijn persoonlijke stemming”, legt Alalo uit. “Als ik me verdiep in fijne details zoals poriën, rimpels of haar, duurt het bijvoorbeeld langer voor ik klaar ben. En als ik kalm en gefocust ben, kan ik urenlang doorwerken, maar onder stress heb ik meer pauzes nodig.”
Alalo maakt haar tekeningen aan de hand van foto’s. “Mijn broer kan bijvoorbeeld niet meer dan veertig uur model staan”, licht ze toe. Voor ze begon aan dit specifieke kunstwerk, heeft ze een foto van hem gemaakt, die ze gebruikt heeft om zijn gelijkenis vast te leggen.
Dromerige blik
De werken hangen op volgorde van oud naar nieuw. In de verste hoek bij de deur vandaan, is een tekening uit 2017 te vinden. Het laatste werk in de rij is haar meest recente portret. Door de tekeningen op deze manier tentoon te stellen, is te zien hoe haar kunst zich over de jaren heeft ontwikkeld.
Vrienden, familie, klasgenoten en docenten kwamen naar de opening van de tentoonstelling om Alalo te steunen. “Knap”, zegt een van de bezoekers, kijkend naar het portret van de broer van Alalo. “Je ziet echt de emotie op zijn gezicht. Hij heeft een dromerige blik.”
Alalo’s broer was ook aanwezig tijdens de opening. Staand naast het portret waar hij het model voor was, is de overeenkomst meer dan treffend.
De tekeningen hangen momenteel in de foyer van het Erasmus Paviljoen. Ze zijn ook te zien op het Instagram-account van Alalo.
