De prijs van een nieuw negligé van het exquise Italiaans lingeriemerk is minstens 200 euro. Vinted staat vol met pyjama’s, bikini’s en hemdjes die voor minder dan 10 procent van die originele prijs van jou kunnen zijn. Elke dag komen er zo’n drie nieuwe bij. Ik check dit net zo vaak als het nieuws.
Mijn oog valt als eerste op een zijden exemplaar. Lichtblauw met zwarte strepen, nieuw zonder prijskaartje, 15 euro. Ik bied 12 en anderhalve week later heb ik hem binnen. De high van de aankoop neemt bezit van me, ik wil meer. Ik bied zo laag mogelijk op een babydoll-model met een patroon van abstracte blauwe en rode bloesemtakken. Ik mag hem hebben. Diezelfde dag nog wordt er door een Italiaans account een koraal exemplaar geplaatst met groene bandjes die als blaadjes om de cups vouwen. Ik bied hoogmoedig laag en wordt overboden.
Het voelt als een afwijzing en mijn reflex is om me harder vast te bijten in dit exemplaar. Ik begin benauwd te scrollen, tot ik een vier jaar oude advertentie vind met dezelfde ‘magnifique nuisette coraille‘. Manon93 heeft ervoor gekozen in de foto’s te laten zien dat de japon voor haar te klein is. Vier jaar geleden heeft ze haar telefoon op tafel gezet in haar donkere kamer, is ze naast een open raam gaan staan en heeft met een zelfontspanner een foto van voor en achteren genomen.
Ik schrik van de foto’s en leg beschaamd mijn telefoon naast de computer. Niet dat ik me geneer voor mijn scriptie-coping-mechanism-shop-gedrag, maar ik ben geraakt door de confrontatie met het privémoment van de Franse verkoopster. Het moment dat zij wist dat de nachtjapon haar te krap was. Ik ken dat moment, wanneer een kledingstuk een norm lijkt op te leggen waar jouw lichaam niet aan voldoet. Ik koop het negligé toch, met een dubbel gevoel. Ik heb het nodig om de scriptie af te maken.
