Hij begrijpt Barbie beter

Zo kwam ik recent samen met een vriendin te laat op de lancering van een podcastaflevering. De Instagrampost belooft een dansvloer. Maar het handjevol mensen dat er laat nog is, kijkt met een half oog naar experimentele karaoke. Hun andere oog dwaalt van de lege ruimte naar het volgende glas speciaalbier. De meeste mensen op het feest blijken collega’s van elkaar. Ze herkennen mijn vriendin en mij als hun studenten. We raken in gesprek met een docent van wiens vak en valley-girlaccent ik heb genoten.

De collega’s besluiten dat het programma voorbij is en nodigen ons uit om door te drinken in Kaapse Maria, hun favoriete café. Mijn vriendin, de docent en ik nemen als enige de tram. Hij heeft geen fiets, daar heeft hij geen behoefte aan. Ik vraag hem of hij geen eigen vervoer wil hebben, ik vind het zelf fijn om een eigen fiets te hebben. “Je zou je niet verbonden moeten voelen met je bezittingen, Giselle”, snauwt hij.

Ik zit tegen het raam aan en voel de kou door het glas naar binnen komen. Hij zit aan de andere kant van het gangpad, wijdbeens en grijnzend naar ons toe geleund. De filosoof begint ongevraagd over de Barbie-film. Mijn vriendin, in het midden, is beter in nachtelijke discussies en probeert iets in te brengen. Van de tram tot de bar verkondigt hij dat hij niet naar de film had kunnen kijken. “Barbie probeert haar hoge klassepositie te behouden. Ze wil in haar enorme huis blijven wonen, terwijl andere barbies het vuilnis moeten ophalen. Klasseongelijkheid is de belangrijkste ongelijkheid, maar dat waren de feministische makers vergeten.” Hij lacht kort en dwingend.

Ik luister en ben teleurgesteld. Weer een man die tegen ons aan wil praten. Iemand die ons interessant vindt en de tijd neemt om eens lekker te oreren, die in ons uiterlijk en onze blik en onze stem een uitnodiging ziet. Die avond, in de kroeg, trekken mijn vriendin en ik ons terug. Maar ik blijf op zoek naar de plek waar we niet op onze hoede hoeven te zijn.