Aan alle 595 bevestigde namen van omgekomen zorgmedewerkers en zorgstudenten in Gaza kwamen ze niet toe op de stoep voor het Erasmus MC. Tussen de speeches door zijn ongeveer tweehonderd namen voorgelezen, denkt arts-onderzoeker Geke Hasperhoven van Erasmus Palestine Advocates team, afgekort: EMPA-T (lees: empathie).
De namen van artsen, fysiotherapeuten, verpleegkundigen, geneeskundestudenten, tandartsen, microbiologen, verloskundigen en meer zorgprofessionals komen langs. “Ik vind het een bijzonder idee, dat we allemaal een evenknie daar hebben”, zegt Hasperhoven terwijl het voorlezen doorgaat.
Kennen de angst
Eerder refereerde Hasperhoven in haar speech aan de aanslag op het Erasmus MC, iets meer dan een jaar geleden. “We kennen de angst voor het moeten evacueren van patiënten. Die angst is ons bekend. Niemand is veilig als ziekenhuizen aangevallen worden”, zegt Hasperhoven.
Witte jassen
Op 7 oktober viel Hamas een muziekfestival in Israël aan, op 8 oktober reageerde Israël met luchtaanvallen op Gaza. Die aanvallen gaan nog steeds door, al bijna een jaar ook via de grond. Daarom is gekozen de herdenking op 8 oktober te organiseren.
Tijdens de bijeenkomst van een uur komen en gaan studenten en medewerkers, enkele in witte jassen. Er blijven ook wat omstanders kijken. Het steekt de aanwezigen dat het Erasmus MC zich niet uitspreekt over de aanvallen op artsen, ambulances en ziekenhuizen. “Onze aanvragen voor zaalhuur moeten door de Raad van Bestuur goedgekeurd worden”, zegt Hasperhoven. “Bij andere politieke thema’s hoeft dat niet. Onze lunchbijeenkomsten verschijnen sinds de eerste keer niet meer op het intranet, zichtbaar een speld dragen mag ook niet.”
'Iedereen hoort erbij'
Een woordvoerder van het Erasmus MC laat in een reactie hierop weten: “Wij behandelen iedere patiënt, ongeacht afkomst, geloofsovertuiging of politieke voorkeur. En datzelfde geldt voor onze studenten en medewerkers; iedereen is een Erasmus MC’er en iedereen hoort erbij. Het Erasmus MC heeft dan ook geen standpunt in deze oorlog. Het staat medewerkers vrij om op persoonlijke titel uiting te geven aan hun mening en dus mee te doen aan de demonstratie/ herdenking.”
Over het niet mogen dragen van een pro-Palestinaspeld zegt de woordvoerder: “Binnen het Erasmus MC hebben we beleid over de kleding die sommige beroepsgroepen dragen op de werkvloer (verpleging, laboranten logistiek en dergelijke). Voor kantoormedewerkers geldt dat niet.” En over het plaatsen van berichten op intranet, zegt de woordvoerder dat deze groep gebruik kan maken van het deel van het intranet waarop zij zelf bijeenkomsten in de agenda kunnen plaatsen.
Scanderen voor gesloten gebouw
Ook op campus Woudestein stonden zo’n vijftig studenten en medewerkers stil bij wat zij de ‘voortdurende genocide van Palestijnen en de brute aanval op Libanon’. Ze liepen van het Erasmus Plaza en naar de ingang van het Erasmusgebouw, waar ze protestkreten scandeerden en korte toespraken hielden.
Bij aankomst bij het Erasmusgebouw, waar het College van Bestuur zetelt, ging onmiddellijk de deur op slot. Dat deerde de demonstranten niet, want die hadden geen plannen om het gebouw binnen te gaan. Wel moesten enkele bezoekers op zoek naar een andere ingang.
'Medeplichtig aan genocide'
Hoogleraar Sociologie Willem Schinkel (ESSB) gaf voor de deur een korte toespraak, waarin hij de relatief lage opkomst bij het protest ‘indicatief’ noemde ‘voor wat voor instelling dit is’. “Deze instelling is medeplichtig aan genocide”, voegde hij eraan toe.
Universitair hoofddocent Isabel Awad (ESHCC) noemde het bijeenkomen waardevol, omdat je ‘steun bij elkaar kunt zoeken, te weten dat je niet alleen bent in je zorgen om de genocide. Het is zwaar om elke dag het nieuws te volgen, maar we hebben een verantwoordelijkheid om te blijven luisteren, te blijven volgen wat daar gebeurt.” Kort daarna ging de groep uiteen.
Bij het Erasmus University College in het centrum gingen ongeveer dertig studenten en medewerkers de straat op tegen het geweld in Gaza. Ze hingen een spandoek aan de gevel, waarop werd opgeroepen tot een ‘einde aan de genocide’ en een boycot van Israël na. Ook hier bleef het rustig.
