In een hoek is een manshoog raam met uitzicht op het parkje. Ik kijk even naar het kunstwerk dat eruitziet als een omgekeerde spiegelende druppel. Het reflecteert 360 graden, je eigen spiegelbeeld verkleint en je kunt de hele wereld zien. De verborgen wc heb ik nodig om mijn traan te laten druppelen en mijn focus te verplaatsen naar het straatbeeld daar beneden. Alle kunstwerken in Park Noord zijn sinds de verbouwing afgezet met hekken. Ik denk dat ik ook delen van mijzelf moet beschermen tegen de turbulentie eromheen.
Één keer heb ik een vriendin er mee naartoe genomen. Ik had mijn favoriete rode jurk aan en ineens was de rits geknapt. We renden halsoverkop naar de badkamer om de situatie te redden. Met alle tact en kracht probeerde zij de rits weer dicht te krijgen. Ik keek over mijn schouder naar het tafereel in de spiegel: half voorovergebogen, leunend tegen een wasbak, mijn blote rug, de 21e-eeuwse versie van het aansnoeren van een corset. De jurk heeft het niet overleefd.
C2-99031 kan mij nieuw leven inblazen. Of misschien heeft het de sereniteit die ik nodig heb om dat zelf te doen. Wanneer ik me van het raam naar spiegel nummer 1 draai, zie ik dat de traan alleen mijn mascara heeft aangetast, niet mijn blik. Ik zet twee stappen achteruit, draai nog een kwartslag en sta oog in oog met spiegel 2 aan de andere kant van de tien wc’s. De zwart-witte tegels zijn nu mijn catwalk. Elke stap wordt krachtiger, hak, heup, haar, check. Ik ben sterker dan elk theoretisch kader.
