Onderweg naar het appartement blijft ze vlak achter me lopen. Eenmaal aangekomen vraag ik:
“Kom jij ook hospiteren?”
“Zeker”, reageert ze afwezig.
“Nerveus?”
“Nee, niet echt.”
Een blonde vrouw in een tuinbroek doet open. Ze maakt een sprongetje in de lucht van enthousiasme. De twee meiden vliegen elkaar in de armen.
“Wat superleuk dat je er bent!”
Ik krijg een hand.
“Hoi, jij bent van Facebook, toch?”
“Ja, ik ben Onno.”
Binnen krijgen we na een rondleiding Desperado’s aangeboden. De twee meiden ploffen neer op een bank in de gemeenschappelijke ruimte en beginnen uitgebreid informatie uit te wisselen over hoe het ging op werk en of die ene oud-klasgenoot nou nog steeds een relatie had. Aan de muur hangt een Blade Runner-poster. Ik wacht op een opening om dit te benoemen. Wanneer de vriendinnen tegelijkertijd een slok Desperado nemen pak ik mijn kans.
“Oh, een Blade Runner-poster, die film is wel vet.”
De gastvrouw reageert: “Oh ja? Ik ken dat helemaal niet, volgens mij is die van een van de vorige bewoners.”
De andere bewoner van het appartement arriveert. Hij biedt zijn excuses aan dat hij wat later is, hij wilde nog even ‘gym pakken’. Zijn huisgenote stelt haar vriendin voor die ze kent van de middelbare school. Ze vertelt dat ze samen gestoorde avonden hebben meegemaakt in Waddinxveen. De gastheer stelt voor dat we allemaal een wild uitgaansverhaal vertellen. Hij begint: “Eén avond heb ik een chickie mee naar huis genomen, maar ik stond zo fucking strak van de keta dat ik er helemaal niks van voelde toen ik haar zat te neuken!”
Iedereen barst in lachen uit. Ik probeer iets grappigs te herinneren voor wanneer ik aan de beurt ben. Maar zodra het lachen voorbij is, begint de gastheer te vertellen over hoeveel kilo hij vandaag heeft gebencht. De vrouwen zijn onder de indruk. “Zo”, zeggen ze in koor. Hij begint over de vele lange rijen bij de Basic Fit. Klagen over in de rij staan kan ik ook.
“Ja, ik had laatst ook…”
“Ja, precies, mee eens!” onderbreekt de gastheer mij. Hij neemt een slok bier.
“Waar ben je het mee eens?” vraag ik.
Hij kijkt me vragend aan.
“Huh?”
Ik zeg dat ik maar eens naar huis ga. Terwijl ik over de plakkerige vloer richting de voordeur loop hoor ik de gastvrouw vol enthousiasme wijsheden delen:
“Kijk, als je niet van jezelf houdt, kun je ook niet van anderen houden, snap je?”
De volgende ochtend krijg ik een appje: Hé Joerie, leuk dat je er gister was! Helaas ben je het niet geworden. Veel succes met je zoektocht!
