Ik besluit ze te brengen, want bioscoopstoelen zitten naar mijn mening best lekker en gratis meubilair voor op kamers is altijd welkom.
Onderweg naar Zevenaar heeft mijn broertje duidelijk weinig vertrouwen in mij als autobestuurder. Ik mag van hem de muziek niet hard aanzetten en bij elke afslag checkt hij gestrest of ik niet iemand aanrijd. Als we invoegen op de snelweg zegt hij: “Pas op, er zijn auto’s.”
We halen de vriend van mijn broertje op. De jongen bencht een heel hoog getal in de gym en heeft een opvallend lage stem. Hij zou intimiderend zijn als hij niet 1 meter 60 was. Ik vraag me soms af waar de jongen zijn spiermassa vandaan haalt. Hij is namelijk allergisch voor melk én tarwe, en heeft bovendien besloten om vegetariër te zijn, waardoor hij bijna niks kan eten.
We komen aan, parkeren de auto en lopen richting de bioscoop. Eenmaal aangekomen zien we een rij die elk weldenkend mens zou doen omkeren. Het lijkt wel alsof de halve Achterhoek naar Zevenaar is getrokken voor een bioscoopstoel. In kleine groepjes worden mensen naar binnen begeleid terwijl via een zijuitgang mensen het gebouw verlaten. We kijken naar een paar jongeren die drie stoelen richting de parkeerplaats rollen, met behulp van plankjes met wieltjes. “Shit, wij hebben niet van die plankjes met wieltjes!”, beseft mijn broertje.
Inmiddels is een uur verstreken. Vanaf de tweede verdieping kijken de medewerkers van Movie Unlimited Zevenaar bezorgd neer op de mensenmassa terwijl wij klappertandend als klei in een trechter richting de ingang sjokken. Het doet mij denken aan zo’n dag in de Efteling waar je de hele dag twee attracties hebt kunnen doen.
Een meisje voor ons beredeneert tegen haar vader waarom ze waarschijnlijk wel een stoel zullen bemachtigen: “Ik denk dat ze nu nog maar een paar stoelen hebben in de ene zaal, maar daarna gaat de andere zaal open en die is heel groot, dus dan zijn er denk ik sowieso wel stoelen voor ons, denk ik.”
De mensen achter ons delen reisverhalen: “De borrelplankjes in Nederland zijn niks vergeleken met die in Baskenland. Die zijn zo ongelofelijk lekker. Ik word er bijna emotioneel van.”
Inmiddels zijn we nog anderhalf uur verder. Ik voel mijn tenen niet meer. Een medewerkster komt naar buiten en meldt de overgebleven mensen dat alle stoelen helaas vergeven zijn. Het meisje voor ons roept wanhopig: “Weet je zeker dat jullie niet een zaal zijn vergeten?”
