Frustratie en machteloosheid over de oorlog tussen Israël en Hamas. ‘Mensen zijn niet meer toe aan troost’

Zo’n twintig studenten en medewerkers zijn donderdagmiddag in de Living Room om te praten over de gebeurtenissen in Israël en Palestina. Onder hen zijn vooral studenten die zich verbonden voelen met Palestina. Andere studenten zijn aanwezig om hun vrienden te ondersteunen. In verschillende groepsgesprekken gaat het over de ontwikkelingen in de oorlog, zoals de raketinslag op het Al-Ahli ziekenhuis waarbij honderden mensen om het leven kwamen. Tijdens de middag wordt het duidelijk dat veel betrokkenen vooral frustratie en onmacht voelen.

Dat geldt ook voor eerstejaars Geneeskunde Mohammed Shamallakh, die Palestijns is. “Ik ben hier niet gekomen om het van me af te zetten, ik ben hier niet om mezelf te troosten.” Zijn familie komt uit Gaza en hij vertelt dat hij zestien familieleden heeft verloren in de afgelopen tien dagen. “Ik voel me verdrietig, gefrustreerd en machteloos. Ik ben hier gekomen om mijn frustratie om te zetten in actie en het verhaal van mijn volk te vertellen.”

Sinds de oorlog uitbrak heeft Mohammed zich niet meer kunnen concentreren, hij vertelt dat hij constant zijn telefoon in de gaten houdt. “Ik kan niet weg bij m’n telefoon, want mijn zus is nog in Gaza met haar man en pasgeboren kind. Ze zijn nu al drie keer gevlucht.” Hij belt haar regelmatig om te vragen of ze nog leeft en om haar op de hoogte te houden van de ontwikkelingen, die ze niet meekrijgt door het gebrek aan internet. Zo vraagt ze naar het afsluiten van het water en de elektriciteit, en of er al een wapenstilstand is.

Mohammed vreest dat de oorlog voor veel studenten zwaar is, zeker voor andere moslims. “Het is iets waar alle moslims mee bezig zijn, alle moslims zijn even gefrustreerd als de mensen in Gaza.” Hij hoopt dat de universiteit begeleiding faciliteert, zodat studenten die hierdoor problemen oplopen niet vastlopen met hun studie.

Zelf heeft hij toevallig iets meer ruimte op zijn studie, nu in het Erasmus MC vanwege de schietpartij tentamens worden vervangen met schriftelijke opdrachten.  Behoefte aan geestelijke ondersteuning heeft Mohammed niet. “Ik wil niet naar een psycholoog. Ik heb geen behoefte aan iemand die vraagt of ik gefrustreerd ben.” Wat hij het liefst wil van de universiteit is begrip voor de Palestijnse zaak: “Zoek de Palestijnen op, laat ze zich begrepen voelen.”

Het inloopmoment is vooral bedoeld om mensen die moeite hebben met de situatie mentaal te ondersteunen. Naast de hosts van de Living Room zijn er daarom ook studentpsychologen van de universiteit aanwezig.  “Mensen zijn niet meer toe aan troost”, merkt Perry de Boer, student host bij de Living Room. “De mensen die er vandaag zijn praten niet over hun gevoelens, óf ze vertellen dat ze zich slecht voelen en schakelen dan meteen om naar actie, wat ze kunnen doen. Ze hebben het idee dat ze te weinig doen om te helpen.”

De host vertelt dat ze, vergeleken met andere inloopbijeenkomsten, op een andere manier de studenten ondersteunt. “Veel mensen zijn emotioneel, maar ze praten niet over zichzelf.” Tijdens deze samenkomst bieden de hosts vooral een luisterend oor. “Normaal gesproken kunnen we mensen troosten en ondersteunen als er een crisis is, bijvoorbeeld tijdens de walk-in na de schietpartij in het Erasmus MC. Maar nu kunnen we het er niet met mensen over hebben hoe ze zich beter kunnen voelen, want ze willen zich niet beter voelen, ze willen iets doen.”