Mijn stilte is een zwijgzaam protest tegen onrecht. Ik kies ervoor om te spreken zonder woorden, om te handelen zonder geweld of geschreeuw. En zo leg ik de aandacht op wat er echt toe doet, zonder ruis van woorden en geluid.
De stilte biedt me ruimte tot reflectie, verzonken in mijn eigen gedachten ben ik op zoek naar antwoorden op vragen. Hoe heeft dit in godsnaam kunnen gebeuren? Hoe heeft het zover kunnen komen? Hoe kan dit ooit nog goedkomen?
In de stilte kan ik me terugtrekken, me afzonderen en even rustig ademhalen. In de stilte sta ik in verbinding met anderen die stil zijn, en in stilte vind ik ruimte om te verwerken wat er is gebeurd.
In de stilte besef ik dat we allemaal, ongeacht onze verschillen, kwetsbaar zijn. Dat het leven kwetsbaar is, dat we het leven moeten koesteren, dat we moeten genieten van de kleine dingen en dat we elkaar lief moeten hebben. In de stilte droom ik over een wereld zonder geweld.
In de stilte besef ik dat woorden niet altijd nodig zijn en dat de stilte de meest overtuigende taal is. Sprakeloos en stil ben ik.
