Ik schreef bovenstaande zinnen een jaar geleden, toen ik me realiseerde dat mijn constante pendelbeweging tussen opwinding en angst misschien iets te maken had met het naderende afstuderen. Toch deed ik mijn best om te genieten van de nadagen van mijn studentenleven, net zoals je er niet in slaagt om te genieten van de laatste vakantiedag. Je lichaam drinkt misschien nog een laatste cocktail op het strand, maar je ziel staat al in de rij bij de gate.
In deze periode deed ik wat onderzoek en ontdekte dat een Amerikaanse psycholoog, Jeffrey Jensen Arnett, deze overgangsperiode van adolescentie naar volwassenheid had bestudeerd. Hij noemde het ontluikende volwassenheid, die hij als volgt beschreef:
“Een levensfase waarin uitproberen en instabiliteit de norm zijn. Terwijl ze zich richten op hun zelfontwikkeling, zitten ontluikende volwassenen voor hun gevoel in een tussenfase, op weg naar volwassenheid, maar daar zijn ze nog niet.”
Schrijven voor Erasmus Magazine tijdens mijn laatste studiejaar gaf me een uitlaatklep voor de emotionele desoriëntatie van de ontluikende volwassenheid en bereidde me voor op mijn toekomst. Maar toen het zover was en mijn afstudeerhoed over het paviljoen vloog, werd ik getroffen door de blije gezichten van mijn studiegenoten. Plotseling wekte elke plek op de campus herinneringen op en voelde ik aan elke vezel in mijn lichaam dat ik nog niet klaar was om te gaan.
Met tranen in mijn ogen kwelde ik mezelf in het vliegtuig naar huis met Stop This Train van John Mayer op repeat terwijl ik dagdroomde over het overdoen van mijn master. Maar bij de negende keer ‘We’ll never stop this train’ was het tijd om mijn koptelefoon af te zetten. Hoezeer ik het ook probeerde te ontkennen, ik realiseerde me dat zelfs als ik terug kon gaan, het nooit meer hetzelfde zou zijn. Omdat ik niet meer dezelfde ben.
Toen ik thuiskwam, zag ik dat sommige van mijn studiegenoten al foto’s van de diploma-uitreiking op LinkedIn hadden gezet, met quotes als ‘Excited for the opportunities that lay ahead’. Ik glimlachte naar mijn telefoon en stopte hem terug in mijn zak. Misschien zou ik binnenkort hetzelfde voelen.
