We zijn onverschrokken. Een docent die de ontstaanswijze van een ziekte niet paraat heeft, wordt terechtgewezen. Docenten, gedragspsychologen hoeven niet meer met uitgekauwde gesprekstechnieken aan te komen zetten, en dat weten ze. Dus vragen ze: hoe doe jij dat? En horen ze betoverd aan hoe wij ons behendig en creatief door een lastige situatie heen wurmen.
We zijn paraat. De afgelopen twee jaar hebben we van talloze ziekten de ins en outs geleerd. Het onderwijs is nu een generale repetitie van die ziektebeelden, maar dan gecondenseerd. In het vooruitzicht lonkt een eigen spreekuur bij de huisarts. Eigen regie, het idee dat je echt werkt. Heerlijk, na twee jaar krukzitten, meekijken, sponzen.
Er heerst rust, zelfvertrouwen. We zijn klaargestoomd, de afgelopen zes jaar, om arts te worden. En dat moment is eindelijk nabij.
Maar dan begint het te dagen dat we in het laatste onderwijsblok zitten van de coschappen. De onderwijsblokken waren fijne tijden, met het onderwijscentrum als veilige haven, waar je na tien weken zwoegen weer aan kon meren, uit kon rusten en je ervaringen kon delen met medestudenten.
Na het huisartscoschap komen nog de keuze- en oudste coschappen, en dan ben je klaar met de studie. De studiegroep wordt ontbonden, iedereen gaat zijn eigen weg. Een lichting nieuwe artsen staat klaar, en die moeten zo snel mogelijk beginnen met werken, om zich uit de studieschulden te graven.
Er is geen festijn, geen groot onthaal bij een ziekenhuis. Als je geluk hebt krijg je een voltallige inwerkperiode, maar de meeste arts-assistentplekken zijn nu schrijnend onderbezet. Je moet zelf beleid voorstellen, uitvoeren, communiceren en managen. Je moet medicatie voorschrijven, consulten versturen, schouwformulieren invullen. Dealen met chagrijnige meerderen, overspannen collega’s, nijpende tekorten, torenhoge werkdruk, spoedsituaties, nachtdiensten, coassistenten.
Jij bent verantwoordelijk voor de patiënt. Je kan het vingertje niet meer wijzen naar iemand anders, nee, jij bent zelf arts.
Je staat midden op zee, op een zelfgemaakt bootje, en om je heen raast een storm. Je moet je hoofd boven water leren houden.
Het begint te dagen, ik ben bijna arts.
Waarom we elke dag in de rechtszaal zitten bij Fouad L.
De meeste journalistieke producties bij EM zijn te categoriseren in twee versnellingen:…