Montenegro verwelkomde ons echter met een dik plakkaat wolken, in menig tint grijs, waar het vliegtuig een snoekduik door moest maken. Mijn vriendin begroef uit angst haar gezicht in mijn borst. Onder de wolken ontdekten wij de regen die ons de rest van de vakantie zou douchen.
We besloten er het beste van te maken. Ze hadden er net de duurste A1 van de wereld aangelegd, die de bergen trotseerde door ze simpelweg onder zich te laten. Die móesten we berijden.
De stortregen belemmerde ons uitzicht, helaas, en de snelweg trad zelfs zo hoog, dat wij de wolken deze keer vanonder betraden, waarna ons middels lichtgevende verkeersborden werd geboden de dollemansweg met een nuchtere 50 kilometer per uur af te leggen.
We namen de afslag bij het dorpje Kolašin, waar ik mijn vriendin wilde trakteren op het traditionele Montenegrijnse ontbijt kačamak. Die wordt daar, in een nederig houten hutje, op zijn best gemaakt, en op zijn mooist geserveerd. Na er naartoe te hebben gehold in de stortregen, bleek het hutje gesloten. Een Turkse koffie uit een buurtcafé verderop moest volstaan.
Mijn vriendin uitte zich dankbaar, maar ik had Montenegro nooit als zo dwars ervaren. Het stond mij tegen. Via mijn oom had ik dus als verrassing voor mijn vriendin geregeld dat we mee mochten lopen met een kinderchirurg, een vriend van hem.
Samen met mijn oom en mijn vader reden we diezelfde avond nog naar het kinderziekenhuis. Het ongedifferentieerde communistengebouw maakte dat mijn vriendin pas herkende waar we waren toen ze de dof getrapte blauwe zaalvloer zag.
Ze was blij verrast, maar het genadeloos witte tl-licht kerfde diepe schaduwen in haar gezicht.
We wachtten op de poli. Naast ons een driekoppige familie, gedrapeerd in Adidas. Het jongste lid had zijn hoofd begraven in de buik van zijn vader, een beetje zoals mijn vriendin dat had gedaan bij mij. Zijn nek zag erg bleek.
De kinderchirurg kwam na een kwartier. Hij droeg een groen OK-pak waar een vet gouden kruis overheen bungelde vanaf zijn nek.
Ergens het midden houdend tussen Montenegrijns en Engels, en ik dus half vertalend, leidde hij ons rond in het gebouw. Hij had dienst en was wat gehaast. Het was er stikheet.
Op de poli zag ik steriel verpakte botnaalden, die ik rap afschermde voor het zicht van mijn vriendin. Dat de insufflator voor buikoperaties van het merk was dat we in Nederland ook gebruiken, was een kleine overwinning.
We betraden een van de bunkerachtige kamers op de afdeling, waar wij toekeken hoe een uitgemergeld kindje samen met haar moeder de slaap probeerde te vatten. De scène was ontdaan van tl-licht, en dus intiem, maar ik kon mijn zicht niet onttrekken van de muur, waar de geschilderde aapjes grotendeels van afgebladderd waren.
We eindigden de tour in het kantoor van de kinderchirurg, waar hij een fles rakija uit een la trok. Hij proostte met mijn vader en oom, en vroeg of ik ook wilde. Mijn vriendin keek mij aan, en ik keek naar de grond.
De desillusie was compleet. Na het bodempje alcohol weg te hebben gewerkt, was het tijd om te gaan. Voor het eerst die vakantie was het gestopt met regenen, waardoor ik eindelijk kon zien dat de Montenegrijnse cipres, hoewel die bruin en fier stond, zijn bladeren in het najaar van zich afschudde.
Prachtig beschreven Dino, memorabel ondanks de deceptie.
Reageren niet meer mogelijk.