“Mijn moeder heeft het behoorlijk lastig gehad toen ze vanuit Nigeria naar Europa kwam. Daardoor ben ik me van jongs af aan bewust geweest hoe het is voor mensen die hier vanuit een heel ander land komen wonen. Zelf heb ik altijd in Nederland gewoond en daarom is de Nederlandse cultuur ook gewoon mijn cultuur. Dat scheelt enorm. Ik ben een Nederlander en ik word ook echt zo gezien. Het Nederlandse studentenleven was voor mij dan ook geen shock. Toen ik met mijn studie begon, ben ik bij allerlei verschillende verenigingen gaan kijken. Tennis, zeilen, beleggen. Daar heb ik ook veel leuke vrienden gemaakt en leuke momenten gehad. Daardoor voel ik me thuis.
“Maar er zijn ook momenten waarop ik me minder thuis voel. We zitten op een heel internationale universiteit. Dus je zou denken dat het een vooruitstrevende hub is. Deels is dat ook wel zo. Maar toch niet genoeg. Kijk naar het curriculum; veel van de kennisproductie is behoorlijk Eurocentrisch. Als we college krijgen over grote denkers in de filosofie, economie en sociologie, dan is dat toch wel heel erg gecentreerd rond de plek waar wij ons bevinden. Hoe verder weg de studenten van Nederland komen, hoe meer ze dat merken. We worden steeds internationaler dus op den duur is dat natuurlijk niet houdbaar. Dekolonisatie van het curriculum zou niet misstaan.
“Ook op andere vlakken schiet de EUR soms tekort. Ik ben vicepresident en marketing officier bij ASAH, wat staat voor Association of Students of African Heritage. We zijn in principe gewoon een studentenvereniging. Alleen bij ons staan de Afrikaanse cultuur en ruimte waar studenten hun culturele identiteit kunnen uitdrukken centraal. Natuurlijk is het fijn dat we de ruimte krijgen maar toch gaat het niet altijd helemaal goed. Bijvoorbeeld toen wij als vereniging werden uitgenodigd voor de verjaardag van de universiteit een paar maanden geleden. Terwijl ze van een heleboel andere verenigingen alle details paraat hadden, wisten ze onze naam niet eens. Dat voelt toch niet helemaal oké. In de Eurekaweek werden we samen met de andere culturele verenigingen door de organisatie aangesproken als ‘die multiculti’s’. We kregen ook minder tijd dan de andere verenigingen om ons te presenteren. Zijn wij dan minder belangrijk?
“Het laat in elk geval zien dat het gesprek over hoe je omgaat met mensen met een andere culturele identiteit niet altijd even goed wordt gevoerd. En dan zijn er ook de kleine dingen tussen studenten onderling. Zoals multiculti worden genoemd of gek worden aangekeken om wat je eet. Soms hoor je dat mensen met een afrokapsel de opmerking krijgen of ze een elektrische shock hebben gehad. Dat soort dingen gebeurt nog wel hoor. En het zijn precies die dingen waardoor mensen zich toch anders voelen en waardoor een Afrikaanse studentenvereniging belangrijk is. Zodat je een ruimte hebt waar je dat niet meemaakt. Maar ook zodat wij de universiteit scherp kunnen houden. Bijvoorbeeld door ze erop te blijven wijzen dat ze culturele studentenverenigingen serieus moeten nemen. Het is belangrijk dat we met z’n allen de verantwoordelijkheid nemen om kritisch te blijven als het gaat over stereotypes en niet te schrikken van feedback. Daar leren we alleen maar van.”
over mijn haar werd er gezegd dat het op een vogelnest leek. In de lift op campus!
Reageren niet meer mogelijk.