“Hier bij het Erasmus MC voel ik mij fijn, gewaardeerd en gezien. Dat had ik niet eerder in het Nederlandse onderwijs. Wat mij altijd bij zal blijven, is de tijd na de citotoets in groep 8. Van daarvoor kan ik me van racisme niet veel herinneren ­– al weet ik nog dat mijn ouders vaak langskwamen op school voor een gesprek. Over waarom ik bijvoorbeeld geen klas mocht overslaan en anderen die minder presteerden wel. In groep 8 mochten we een voor een naar voren lopen om onze citoscore in te mogen zien. Ik was zenuwachtig want ik wilde het goed doen. Ik had hard gewerkt, maar mijn concentratie was die week niet optimaal. Mijn oma was net overleden. Maar ik had 550! De hoogste score. Toen zei de docent: ‘Sssst, niet tegen de andere kinderen vertellen hoor. Dat is zielig.’ Een jaar eerder hoorde de hele school wel dat een jongen 549 had.

“Diezelfde docent zei later tegen me: ‘Gymnasium, weet je het zeker? Want ik weet niet of je het aankan.’ Dat snapte ik niet. Op school hadden we een IQ-test gedaan en ik had de hoogste score van wel twintig scholen, ik volgde wiskunde al op het niveau van de middelbare school. Het voelde zó oneerlijk.

“Na de zomer ging ik niet in Nederland naar school, maar in Slemani, in het noordoosten van Irak. Mijn ouders misten hun families. Mijn vader heeft een technische studie gedaan en kon ook daar een goede baan krijgen. De internationale school van mijn broertjes en mij is niet te vergelijken met mijn Nederlandse school. In Koerdistan is iedereen opener dan in Nederland en het onderwijs was meer steunend. Ik voelde mij daar thuis. Ik was niet meer de beste van de klas, maar voelde mij meer gestimuleerd dan ooit. Docenten noemden mij nooit dom. Voor de groep werd gezegd: ‘Baasnne komt helemaal uit Nederland en kijk wat ze al kan.’ In deze vier jaar ontwikkelde ik me snel. Ik leerde hoe sociaal ik ben. Daar ben ik een mensenmens geworden.

“Terug in Nederland kwam de klap. Op school waren mijn vrienden top, maar de sfeer niet. Ik stroomde in op vwo 5 op een school in Voorburg, tegelijkertijd met een blond meisje dat een paar jaar in Frankrijk had gewoond. Niemand vroeg aan haar waarom haar Nederlands ‘accentloos goed’ was. Aan mij wel, terwijl de docent had verteld dat ik hier geboren was. Mijn mentor zei tegen mijn ouders: ‘Jullie kind is gewoon te dom voor Geneeskunde.’ Ik heb vaak gehuild van frustratie omdat niemand op school mij hielp.

Paul van Geest EUR campus diversiteit inclusie_Sanne van der Most (1)

Lees meer

Hoogleraar Theologie Paul van Geest voelt zich tussen de economen als een vis in het water

Hoe thuis voel jij je op deze universiteit? Studenten en medewerkers beantwoorden deze…

“Ondanks dat ik direct werd aangenomen bij Geneeskunde was ik ervan overtuigd dat ik het niet kon. Dat was door docenten in mijn hoofd gedreund. Ik was bang voor de reactie van de universiteit als ik zou falen. Toen haalde ik mijn eerste tentamen niet. Bij de studieadviseur biechtte ik op dat ik bang was om dom gevonden te worden. Bang dat ze mij zouden wegsturen. De reactie was: ‘Wij gebruiken hier het woord ‘dom’ niet.’ Ze zei ook nog: ‘Laat die angsten los. Je bent hier met een reden. Je hebt hier hard voor gewerkt.’ Het gesprek voelde als mijn tijd in Koerdistan.”

“De jaren op de middelbare school waren niet makkelijk, maar toch ben ik er – in een zekere zin – dankbaar voor. Dankbaar dat ze mij hebben aangenomen, dat ik een opleiding kreeg waarmee ik kon beginnen bij Geneeskunde. Ik ben een sterker mens nu en zou mensen nooit meer zo tegen mij laten praten. Er waren twee docenten die mij hebben geholpen. Mijn ouders hebben mij altijd gestimuleerd en gesteund, ik heb altijd ook vrienden gehad. In het ziekenhuis zie ik zoveel mensen die niet dat geluk hebben. Wel wil ik nog zeggen: let op je woorden, zeker als je docent bent. Kinderen vergeten opmerkingen niet. Al kan het alsnog helemaal goed komen met die kinderen. Dat laat ik nu zien.”

Margot Kersing EUR campus diversiteit inclusie_Sanne van der Most (3)

Lees Meer

Margot ziet pinkwashing, ‘veel gelul’ en weinig moeite voor meer inclusie

"Een sterk staaltje pinkwashing", dat vindt Margot Kersing van het regenboogzebrapad.…

Lees 2 reacties