“Vroeger was het helemaal anders. Toen bedreef je nog echte geneeskunde. Nu is het flauwekul wat je voorgeschoteld krijgt. Patiënten waren echt ziek, anders ging je natuurlijk niet naar de arts. Moet je mijn poli nu eens zien. Minstens de helft is eerstelijns zorg. Ze willen allemaal dat ik een luisterend oor bied. Met dat moordend tempo? Binnen tien minuten moet ik de patiënt helemaal hebben nagekeken en ook nog eens hun levensverhaal aanhoren. Ik hou het niet meer bij. Belet niemand er natuurlijk van om patiënten dubbel te boeken…”

Een van de doktersassistenten is inmiddels een gesprek begonnen met een derde collega. De andere heeft haar zachte blik in het luchtledige gefixeerd. Zij schrikt op van gekletter, veroorzaakt door een patiënt die iets nadrukkelijker tegen de balie aan gaat staan en een bordje om laat vallen. U mag zitten, ik meld u aan.

“Kijk Dino, hier doe je het nou voor”, bijt de arts mij toe. Maar als ik naar haar omkijk, zie ik dat ze de houding van de doktersassistent heeft overgenomen, glazige blik incluis. Er valt een lange stilte. Het valt mij op dat hun blikvelden elkaar kruisen. Misschien is dat minder eenzaam.

Ik draai me om en kijk over de balie heen. We hebben net tien minuten pauze en er zitten al drie patiënten te wachten. Een moeder kijkt onrustig naar haar kind, dat een aantal kralen met rap minderend enthousiasme van de ene naar de andere kant beweegt. De patiënt van daarnet kijkt nors naar zijn mobieltje. Een TikTok-filmpje, waarin te zien is hoe een taart in de vorm van SpongeBob wordt bereid.

De derde patiënt is wat afgelegener neergestreken. Hij is oud en netjes gekleed. Dat houdt onderling verband, heb ik geconstateerd. Hij draagt een beige pantalon over twee dunne benen met lange steunkousen. Vast hartfalen. Onder de mouwen van zijn colbert zie ik zijn vingers wijken in hun knokige gewrichten. Reuma, zeker, of artrose. Dat zijn van die dingen die je met ervaring leert herkennen. Net zoals dat ik, wanneer ik naar zijn met staar vertroebelde ogen kijk, duidelijk kan zien dat zijn blikveld niet met die van de arts kruist.

Dino Gacevic column4-Levien.Pauline

Lees meer

Lepreus cherubijntje

Wat is de zin van het leven? Waarom ben ik in het ziekenhuis gaan werken? Dat vraagt…