Om 17.00 uur verzamelt een grote groep Turkse studenten zich in Theil. De afgehuurde collegezaal zit helemaal vol. Mozaik heeft een programma samengesteld waarin er ruimte is voor de verhalen van studenten die te maken hebben gehad met de aardbeving, doordat ze bijvoorbeeld familie hebben in de getroffen gebieden. Ook de rector, Annelien Bredenoord, is aanwezig om de studenten een hart onder de riem te steken.
Heftige verhalen
Een van deze studenten is İdil Özdemir. Haar ouders wonen in Hatay, de provincie ligt in de regio die getroffen is door de aardbeving. Tijdens de bijeenkomst vertelt ze over de regio waar ze vandaan komt: “Ik ben vrienden en familieleden verloren en mijn ouders kunnen niet naar hun huis toe, die worden opgevangen buiten het rampgebied.” Haar familie heeft na de aardbeving hun huis verlaten, en kan door de instabiele gebouwen en het puin niet terug.
Özdemir vond de week na de aardbeving erg zwaar: “Voornamelijk omdat mensen niet begrepen hoe heftig de situatie is. Er werd maar weinig aandacht aan besteed en ik kreeg zelf ook moeilijk hoogte van de situatie omdat ik mijn ouders niet goed kon contacteren.”
Na haar verhaal zijn er meer studenten in de zaal die over hun situatie vertellen. Er wordt gesproken over verloren familieleden en klasgenoten.
Heb je hulp nodig? Of wil je met iemand praten naar aanleiding van de aardbevingen in Turkije en Syrië? Studenten kunnen terecht bij een studentendecaan of -psycholoog.
In de Living Room kun je terecht voor een gesprek met medestudenten. Ook bij studentenvereniging Mozaïk en het team Inclusion, Diversity, Equity and Access staat de deur altijd open.
Ook zijn er komende week seminars en walk-ins met psychologen met kennis van de Turkse en Syrische cultuur en een islamitisch (Arabisch) spiritueel begeleider. Meer informatie daarover wordt aangekondigd via het Student Wellbeing Platform.
Ideeënwolk
De studenten krijgen vervolgens aan de hand van een mentimeter de kans om hun gedachten te delen. Ze mogen ideeën insturen over wat mensen in het getroffen gebied volgens hen het meest nodig hebben. Er verschijnt een woordwolk op het scherm met woorden als ‘voedsel’ en ‘winterkleren’, maar ook ‘psychische hulp’ en ‘onderwijs’. De studenten denken namelijk niet alleen aan de eerste basisbehoeften, maar ook aan systematische veranderingen die nodig zijn om het land er weer bovenop te helpen.
De meningen zijn verdeeld. Sommige studenten vinden dat er zo snel mogelijk scholen gebouwd moeten worden en psychische hulp moet worden gezonden zoals psychologen die kunnen helpen bij het verwerken van het trauma dat de aardbeving bij veel mensen heeft veroorzaakt. Anderen vinden dat dit nog even uitgesteld kan worden en willen nu zoveel mogelijk spullen inzamelen om naar Turkije te sturen. Een student wiens moeder als hulpverlener in het rampgebied werkt vraagt zich af of dat zin heeft: “Spullen komen niet altijd terecht bij de mensen die het nodig hebben.” Het Rode Kruis en de Turkse ambassade in Nederland hebben bijvoorbeeld opgeroepen om geen spullen meer te doneren maar geld, zodat ze kunnen zorgen dat mensen via hulporganisaties echt de hulpgoederen krijgen die ze nodig hebben. Daar is op dit moment meer behoefte aan.
Een groep Turkse studenten organiseert zelf een inzamelingsactie. Ze zamelen geld in via GoFundMe, dat rechtstreeks naar lokale hulporganisaties gaat. Lees er meer over:
Ontevredenheid naar universiteit
Richting het einde van de bijeenkomt lopen de emoties hoog op. Vanuit de studenten blijkt er ook veel frustratie te zijn richting de universiteit. Aan de rector Annelien Bredenoord worden kritische vragen gesteld over het handelen van de universiteit naar de Turkse studenten. Veel studenten vonden het zwaar om verder te studeren en hadden gehoopt op meer steun van de universiteit. Dat doet pijn volgens de studenten, want solidariteit is een belangrijke factor in deze moeilijke tijden. Zowel van de universiteit als van medestudenten. Bredenoord verklaart: “We hebben nog geen protocol voor een rampsituatie als deze.” Een aanwezige student merkt op: “Weten dat anderen aan ons denken, helpt al enorm.”
