Op het terras van de koffiezaak waar ze werkt slaakt Lindsey (25, tweedejaars filosofiestudent) een zucht. Ze werkt daar nu twaalf uur per week, maar komt daar niet van rond. “Ik leen maximaal naast mijn inkomsten uit werk, maar de laatste week van de maand heb ik vaak nog maar een tientje over voor boodschappen. Ik voel me bezwaard om mijn ouders om geld te vragen, want die verdienen te weinig om te kunnen helpen.” Ze zou graag één of twee shifts extra doen, maar moet nu al colleges overslaan voor haar werk. “Ik ben meer op werk dan op de campus, die verdeling zou ik graag omdraaien.”
Ze is al spaarzamer gaan leven, en hoopt verder te kunnen bezuinigen aangezien ze de nieuwe gasrekening nog moet krijgen. Ze woont in een particulier verhuurd, slecht geïsoleerd, oud huis. “De huisbaas doet al moeilijk over het repareren van de kapotte voordeur, dus ik houd mijn hart vast. Ik ben gestopt met roken, eet bij vrienden, doe boodschappen op de markt en ga komende maand niet uit of naar de film. Op die manieren hoop ik toch íéts over te houden voor de duurdere maanden.”
2 Kuub gas voor 250 euro per maand
De nieuwe gasrekening zorgt ook voor kopzorgen bij Kas (25, laatstejaars filosofiestudent): “Ik betaal nu in mijn eentje 140 euro meer dan we met drie man in mijn vorige huis betaalden.” Hij doucht koud, zet de waakvlam uit en heeft geen radiator, wat hem een bijzonder laag verbruik van 2 kuub gas per maand oplevert. Desondanks kreeg hij een verhoging op de mat die neerkomt op 250 euro per maand totaal. “Ik leen, werk als student-assistent, geef masterclasses op middelbare scholen en krijg huurtoeslag, maar alsnog dekken mijn inkomsten amper mijn vaste lasten.”
De stijgende kosten voor levensmiddelen zijn voor Kas een andere reden om spaarzaam te zijn. Hij koopt brood bijvoorbeeld alleen op dinsdag omdat het dan in de aanbieding is, anders eet hij simpelweg geen brood. “Vroeger lukte het me om twee dagen aan boodschappen te halen met 15 euro, nu mag je blij zijn als je met hetzelfde avondeten onder de 20 blijft.” Om dat te compenseren boet hij in op sociale aangelegenheden. “Een terras, concert of museum bezoeken is natuurlijk geen levensbehoefte, maar het zijn wel plekken waar je een sociaal leven ontwikkelt en de nodige afwisseling vindt van studeren en werk. Dat kan eigenlijk niet meer, in ieder geval niet zonder schuldgevoel. Ik had laatst geld voor twee weken van de maand en moest kiezen: ga ik twee weken beknibbelen om alsnog twee weken te moeten improviseren, of leef ik één week ‘normaal’ en zie ik het drie weken wel aan? Ik ben nog nooit eerder roekeloos geweest, maar koos voor het tweede. Dat ik niks zou hebben was toch een gegeven.”
Meer lenen
“Ik heb gewacht met op kamers gaan, zodat ik een goedkoop huis via Stadswonen kon krijgen. Zo eentje met een systeemplafond”, begint Sanne (23, masterstudent Engaging Public Issues). Ondanks de goedkope huisvesting, is ook zij flink geraakt door de prijsstijgingen. Ze werkt twee dagen per week als scriptiebegeleider en kon daar goed van rondkomen, maar moest laatst toch haar lening verhogen. “Ik leende altijd zo min mogelijk, want dat is later een blok aan je been. Maar soms is het combineren van werk en een fulltime master lastig. Ik vind het leuk om druk bezig te zijn en de combinatie lukt vaak, maar soms ook niet.”
Ze heeft haar levensstijl op de prijsstijgingen aangepast: eens per week naar de Dirk in plaats van de Albert Heijn en afspreken met alle dertien huisgenoten om de verwarming uit te laten tot het niet anders kan. “Vroeger dacht je daar niet over na, maar als iemand nu de verwarming al aan zou doen zou het een flinke discussie worden.” Ze heeft een koude zolderkamer, dus ‘dekentjes en warme kleding zijn een must; het scheelt dat Uggs plots weer fashionable zijn’.
