Moeiteloos stapte ze het ijs op, alsof de net gedweilde en spiegelende ijsbaan niet spekglad is. Nu rijdt Audrey Ng-a-Tham (22) haar opwarmrondjes. Voorwaarts, achterwaarts, op één been, van been wisselend, overstappend, draaiend. Ze staat rechtop, is gefocust, en beweegt haar armen sierlijk mee. Van Audreys timide kant is niets meer te bespeuren.
Element
“Hier ben ik helemaal in mijn element”, vertelt Audrey. Op de schaatsbaan in Dordrecht voelt zij zich bijna net zo thuis als thuis. Vijf jaar geleden begon ze met kunstschaatsen. Op maandag en vrijdag traint ze. Ze werkt vastberaden aan de Lutz en de Axel. Als die lukken, kan ze alle enkele sprongen maken en mag ze weer een niveau hoger.
Het is bijzonder dat de schaatsbaan een tweede thuis is, zegt Audrey. Door haar autisme zijn nieuwe plekken niet altijd leuk om te verkennen. Of het nou komt door mensen, het interieur of een te felle lamp, teveel prikkels kunnen overweldigend zijn. En op de schaatsbaan is het vaker druk dan rustig.
“Ik ben begonnen met kunstschaatsen na een zware periode waarin ik niet altijd een toekomst voor mezelf zag. Ik dacht: als ik toch door ga met leven, dan wil ik ook iets leuks doen.” Je bent nooit te oud om te beginnen, vindt Audrey. “Laat je daar niet door tegenhouden. De trainingen vind ik leuk, net als de wedstrijden. Natuurlijk hoop ik daar op een podiumplek, maar dat ik meedoe, vind ik al te gek.”
Stimmen
Audrey weet wel waarom ze tijdens het schaatsen helemaal zen is, drukte of geen drukte. “Het is voor mij een vorm van stimmen”, vertelt ze. “Het is het geluid dat mijn ijzers maken op het ijs, de bewegingen die ik maak, en het gevoel van glijden over het ijs. En als ik geluid maak, bijvoorbeeld een klein gilletje na een sprong, dan denkt iedereen dat ik plezier heb. Niemand kijkt mij dan raar aan, al is ook dat een vorm van stimmen.”
Op het ijs kan Audrey helemaal zichzelf zijn, want niemand oordeelt. Dat is wel anders als ze buiten de ijsbaan stimt. “Als ik aan tafel zit en heen en weer wiebel, of met mijn benen beweeg of een fidget speeltje bij heb, dan kijken mensen wel.”
Aanknopingspunt
Buiten de schaatsbaan heeft Audrey wel angst om overprikkeld te raken of voor de reactie van mensen. Vrienden maken is niet altijd even makkelijk. Het helpt ook niet als je nooit op de campus hoeft te zijn. Als tweedejaarsstudent Arts and Culture is ze niet vaak op de campus geweest.
“Een aanknopingspunt is altijd fijn voor het beginnen van een gesprek. Dat helpt mij wel om mensen aan te spreken”, vertelt Audrey. Een aanknopingsgesprek kan het schaatsen zijn, maar ook haar muziek – ze speelt harp en droomt van een tweede studie aan het Rotterdamse conservatorium. Maar een gedeelde ervaring zoals een tentamen is ook een fijn begin voor een praatje. “Vanwege fysieke tentamens was ik wel een paar keer op de universiteit. Na afloop heb ik buiten de tentamenzaal met wat mensen goed kunnen praten. We hadden echt een klik.”
Terwijl Audrey verder vertelt, bergt ze haar schaatsen op. De glimmende ijzers onder de spierwitte schaatsen stopt Audrey weer in de pandahoezen. De hoesjes zijn zwart en wit, aan de voorkant zit een pandahoofdje. De schaatsen gaan in een speciale draagtas. Morgen mogen ze er alweer uit, dan is het weer training.
