Anonieme studente (master Media Studies)
“Anderhalf jaar geleden heeft mijn huisgenoot mij gestalkt en ik heb dat gemeld bij de politie. Ze zeiden dat ze er niets aan konden doen omdat er niets gebeurde. De intimidatie en het dreigement dat ik kreeg telden niet mee. Ik was aan het eind van mijn latijn toen ik dat hoorde. Ik snap dus heel goed dat vrouwen niet staan te springen om ongewenst gedrag te melden.
“Het stalken begon in de coronatijd. Een huisgenoot zei dat hij eenzaam was, dus ik probeerde te helpen door regelmatig met hem te kletsen. De situatie escaleerde snel: hij appte en belde mij voortdurend als ik niet thuis was. Hij begon me letterlijk overal te volgen. Ik twijfelde toen en dacht: ‘Ben ik gek of word ik echt gestalkt?’. Op een avond kwam ik erachter dat hij stiekem mijn kamer in ging en mijn dagboek las. Ik was zo boos, dus ik besloot een rondje te lopen om af te koelen. Ik liep twee uur lang, van 12 uur tot 2 uur ’s nachts, en hij volgde mij!
“Het stalken liep uit op fysiek geweld. Op een gegeven moment was hij boos op mij en duwde me tegen de muur. Ik zag dat er iets knapte in hem, alsof hij plotseling besefte dat hij een grens overschreed. Ik belde de politie nog een keer, deze keer gaven ze hem een waarschuwing. Niet lang daarna verhuisde hij.”
*Deze student deelt haar verhaal anoniem om veiligheidsredenen. Naam is bekend bij de redactie.
Jeroen (eerstejaars Economie en Recht) en Floris (derdejaars Economie en Bedrijfseconomie)
Jeroen: “Ik heb de uitzending van BOOS met het hele huis op de bank gekeken, acht jongens en een vriendin van een huisgenoot. Het was heftig, je vraagt je dan af, als het zo lang zo goed verborgen kon blijven bij zo’n show, waar het nog meer kan gebeuren?
“Het laat je nadenken over je eigen gedrag, je staat dan stil of wat jij doet normaal is. Je wil natuurlijk niemand pijn doen.”
Floris: “Het is ingewikkeld om te bepalen waar de grens ligt, want wat voor iemand okee is, kan iemand anders als choquerend ervaren. Ik snap dat het beste is om expliciet om consent te vragen, maar dat gebeurt niet altijd.”
Jeroen: “Nee, inderdaad. Meestal niet als je al langer bent met iemand of als zij het initiatief neemt.”
Floris: “Ja, het hoeft natuurlijk niet van één kant te komen.”
Jeroen: “Maar als je merkt dat iemand huiverig of terughoudend is, dan stel je de vraag natuurlijk wel.”
Floris: “Het is wel zo dat mannen minder kwetsbaar zijn. In mijn bil geknepen worden door onbekende is mij ook overkomen, maar verder stel ik heel duidelijk mijn grenzen.”
Appollonia (master Media en Journalistiek)
“Toen ik jonger was, vond ik het lastiger om grenzen te stellen. Je zei nee, maar als de andere partij dan doorging, dacht je al snel: ‘Oh, dat ligt vast aan mij. Misschien kan ik het beter laten gebeuren’. Ongewenst gedrag ligt natuurlijk heel genuanceerd, soms stemde je in, maar realiseerde je je achteraf dat je dat niet wilde. Ik zeg niet dat de andere de schuld altijd draagt: het gaat om wat je wilt en hoe je dat communiceert.
“Als je seks met iemand hebt, denk je misschien dat het niet sexy is om te vragen: ‘Mag dit?’ of ‘Vind je dit fijn?’ Maar ik kan uit persoonlijke ervaring zeggen dat dat juist heel fijn is.
“Mocht ik ooit tegen grensoverschrijdend gedrag aanlopen, zou ik eerder hulp zoeken buiten de universiteit, ook al weet ik dat ik bijvoorbeeld bij mijn studieadviseur terecht kan.”
Sarah en Lina (eerstejaar Economics & Business Economics)
Sarah: “Als vrouw is het sowieso eng om in een grote stad zoals Rotterdam te wonen. Nederland is een vrij veilig land, maar seksuele intimidatie gebeurt overal. Ik voel me niet eens veilig als ik na ons laatste college om 19.00 uur naar de metro loop. De campus is zo donker en ik zie nooit beveiligers.”
Lina: “Wij vrouwen zijn zo gewend om maatregelen te nemen zodat we niet lastig worden gevallen: niet alleen lopen in de avond, bij je vrienden blijven wanneer je uitgaat, dat soort dingen. Iemand in haar billen knijpen in de club is helaas de normaalste zaak ter wereld. Daarnaast heb je ook te maken met victim blaming. Wat er ook gebeurt, het is altijd de schuld van vrouwen. Ik weet dat we ons best doen om bewust te maken en te benadrukken dat het niet oké is. Maar op dit moment is seksuele intimidatie nog steeds een dagelijkse realiteit voor vrouwen. Triest, maar waar.”
Het Centrum voor Seksueel Geweld biedt hulp aan iedereen die een ongewenste seksuele ervaring heeft meegemaakt. Je kunt gratis en anoniem chatten of bellen met 0800-0188.
De universiteit heeft vertrouwenspersonen voor medewerkers en studenten waar je ongewenst gedrag kunt melden. Zij luisteren naar je verhaal en kunnen je helpen en doorverwijzen. Daarnaast is er een klachtenregeling ongewenst gedrag.
