Ik baan mij een weg onder het spoor, waar er blauwgekleurd in tegeltjes ‘onder het spoor baant de laan zich een weg’ staat.
De zon bolt haar wangen op het lijkt mij een lied te willen toezingen, het gaat zo: dag ventje met de fiets op de vaas met de bloem etcetera. Een wolk kruipt er geinig voor.
Zelfs de meeuwen zijn goed gemutst er vliegt er een laag over en langs mij heen. Hij krast mij vriendelijk een bezinning toe “kras kras” zegt hij. Ik neem diep adem en scat terug ba da ba di ba di ba di ba di boep. Ba da ba di ba di bap bá ba diep báá! het thema van Ornithology daarmee dacht ik hem wel te kunnen strikken, stilte van zijn kant hij vliegt weg.
Alles heeft ritme-energie-vorm: context. Alles danst. Alles danst zoals dingen wel vaker voor mij dansen, ik dans mee op mijn fiets mijn handen los van het stuur ik luister naar jazz, allegro ma non troppo un poco maestoso, de zon, de wolken dansen mee.
Was dit gevoel iets wat voortvloeit uit mijn coschap dat vandaag ten einde is gekomen, dat vloeit als het heilige water van de Rijn waar Het Rijngoud te vinden is, water vies en levend zoals het water uit de fontein van Hofplein nee. Nee.
Wat te zeggen over mijn coschappen het voelt vaak alsof je tegen muren praat, blikken kunnen er moorden ik trek het mij vaak niet aan. Het is te druk, te druk om over poespas te praten maar ik ben een poespassig persoon hoe anders kom je dit leven door eens, eens heb ik de tijd genomen om over poespas te praten met een patiënt ik was een dik half uur bezig we hadden het over zijn afkomst en die van mij ik maakte echt een connectie. Terug naar het scherm.
De beoordelingen zijn intens de mensen daar prikken door je ziel of kijken langs je heen dat maakt het een erg emotieve ervaring, ik vraag me af was ik niet kernachtig genoeg of juist te? Was ik gemotiveerd waren patiënten tevreden heb ik afdoende gehandeld naar mijn moraal? Was ik makkelijk in de omgang heb ik respect getoond voor levensovertuiging heb ik de patiënt zijn ziel laten tochten verkeek ik mij op de labwaarden? De beoordelingen vielen vaak tegen er was een grote factor van willekeur dat hoor je wel vaker misschien is het kunstzinnig bedoeld de dadaïsten accepteerden het als een basisprincipe.
Een coschap is weinig als water want het vloeit niet, het zijn grote blokken grof schuivende tijd waarin je probeert te laten zien uit welk hout je gesneden bent, voor sommige mensen is dit prima vooral diegenen die stoa veinzen het zal allemaal wel maar (!) weinig mensen hebben er gevoel voor joie de vivre mensen hebben weinig idee van een verheffende geneeskunde misschien is de geneeskunde daar ook niet voor bedoeld wat betekent dat überhaupt ‘verheffing’ (?) hoe geef je het vorm maar ik weiger te ontkennen dat het bestaat en dat het een doel an sich is ach wat zal het allemaal ook. Ik zie nabestaanden voor het mortuarium dat ik een laatste keer passeer hun tranen drogen aan de zon en in hun ogen zie ik het Rijngoud. God heb deze mooie mensen lief. God wat is het een mooie dag om te sterven. Wat is het een mooie dag.
Het is zo’n mooie dag.
