Op weg naar Tokio: ‘Het is heel gek dat je nu ineens niet meer weet waar je het allemaal voor doet’

Met haar teamgenoten liep Wolves eind vorig jaar directe kwalificatie mis en dus had ze afgelopen week eigenlijk moeten strijden om het laatste ticket. Door de corona-pandemie werd ook dat evenement geannuleerd en dus zat ze al thuis. EM sprak haar twee keer in de afgelopen weken, nog voordat de Spelen definitief werden uitgesteld.

“Vervelend, want we waren helemaal klaar om volgende week zaterdag de beslissende wedstrijd te spelen. En nu is dat ineens nog twaalf weken weg.” Het is begin maart als Iris Wolves (25, master Gezondheidsrecht) op een dinsdagmiddag in een Utrechtse koffiebar vertelt over de bizarre week die ze achter de rug heeft. Ruim een week eerder stond ze met haar teamgenoten van het Nederlands waterpoloteam op Schiphol te wachten op een vliegtuig naar Hongarije. Daar zou het team de laatste voorbereidingswedstrijd voor het Olympisch Kwalificatietoernooi (OKT) spelen.

“Op Schiphol kregen we al de eerste berichten dat het OKT misschien afgelast zou worden. Ook ging het gerucht dat de uitslag van het laatste WK dan zou bepalen welke teams naar Tokio mogen. Dat zouden wij dan niet zijn.” Wolves en haar teamgenoten vertrekken toch, maar een paar dagen later komt het onvermijdelijke bericht: het OKT wordt verplaatst naar mei.

“Het voelt alsof veel voor niets is geweest. Dat is natuurlijk niet zo, want je bouwt wel conditie op. Maar nu is het moment waar je maanden voor hebt getraind niet volgende week, maar over twaalf weken.” En dus heeft ze op die dinsdagmiddag iets anders om naar uit te kijken. “Een week vakantie in Spanje met mijn vriend. Heb ik wel echt zin in. Even uitrusten en niet meer elke keer de NOS-app checken voor het laatste corona-nieuws.”

Wolves moet hard lachen als ze haar uitspraak van twee weken geleden hoort. Want net zoals bij al haar collega-topsporters en de rest van Nederland staat ook haar leven sindsdien nogal op z’n kop, vertelt ze telefonisch. Geen OKT, maar een verplichte quarantaine. En thuis een balletje overgooien in de woonkamer in plaats van trainen met haar teamgenoten in het zwembad. “Ja, het is allemaal nog veel gekker geworden. Op vakantie kregen we weinig mee van al het nieuws. Maar toen ik een dag thuis was, kregen we het bericht dat die maandag alle trainingslocaties van de topsporters op slot zouden gaan.”

Dat betekent – naast de impact op het ‘gewone’ leven – nogal wat voor de waterpolosters. Sinds afgelopen zomer is de selectie van over de hele wereld terug naar Nederland gekomen om een jaar lang samen te proberen de Olympische droom waar te maken. In een zwembad in Zeist trainde het team vijf dagen in de week. Tot de corona-uitbraak een einde aan dat plan maakte, en daarmee aan de ‘full-time baan’ van Wolves. En dus zit ze thuis.

“Ja, het is heel onzeker allemaal. Eerlijk gezegd heb ik er een hard hoofd in, ik ben bang dat het OKT niet doorgaat.” Maar wat er dan wel gaat gebeuren, is voor iedereen een grote vraag. Tot het moment dat er duidelijkheid komt, zit er voor Wolves niets anders op dan de conditie op peil te houden. Maar zonder water in de buurt is dat toch lastig. “Ik doe krachtoefeningen en loop hard. En ja, ik gooi ook wel eens een bal over met mijn vriend. Maar dat is toch heel anders dan in het zwembad.”

Dromen over Tokio durft ze momenteel dan ook niet. En dat terwijl ze dat sinds een jaar eindelijk wel echt durfde te doen. De carrière van de waterpoloster verliep heel anders dan die van de meeste teamgenoten. Net als de rest speelde Wolves ook in Jong Oranje. Maar op het moment dat het ‘grote’ Oranje lonkte, koos ze voor een heel andere richting: het studentenleven. “Ik zag het niet zitten destijds, die overstap naar de senioren. Na een tussenjaar ben ik Rechten in Nijmegen gaan studeren en ook daar gaan wonen in een studentenhuis. Ondertussen bleef ik wel in de eredivisie waterpoloën, maar aan het Nederlands elftal dacht ik niet meer.”

Na het halen van haar bachelor geeft de Griekse trainer bij haar waterpoloteam het beslissende zetje richting Oranje. “Hij was toevallig ook assistent bij het Nederlands team en zag mij dus vaak spelen. In 2018, toen ik al bezig was met mijn master Gezondheidsrecht aan de EUR, vroeg de bondscoach mij mee te doen met het programma in Zeist.” Sindsdien bestaat haar leven bijna helemaal uit waterpolo.

Die ommekeer betekent overigens niet dat Wolves zich meteen een volwaardig speelster van Oranje voelt. “Het was alsof ik bij Real Madrid mee mocht doen, maar eigenlijk nog niet goed genoeg was voor Ajax. Ik mocht wel mee naar het EK, maar speelde bijna niet. Ik was een van de oudere meiden, maar een van de minst ervaren speelsters. Dat was in het begin moeilijk en ook wel ongemakkelijk.”

Dat gevoel verandert ongeveer een jaar geleden. Tijdens wedstrijden in Spanje krijgt Wolves voor het eerst echt het idee dat ze een ‘echte’ international is. Ze speelt bijna alles, terwijl de selectie op volle sterkte is. “Als je het gevoel hebt dat je erbij hoort, wordt het allemaal makkelijker. Je stem wordt meer gehoord in de kleedkamer en je krijgt een belangrijkere rol. Anders is het toch een beetje gek ofzo. Wel raar hoe dat werkt, want veel meiden wilden denk ik ook toen graag in mijn schoenen staan. Doen wat je leuk vindt met je beste vriendinnen. En kunnen dromen over olympisch goud, hoe mooi is dat?”

Van biertjes drinken in een studentenhuis in Nijmegen naar deelname aan de Olympische Spelen in Japan. Het klonk tot een paar maanden geleden als de ideale droom voor Wolves. Maar of die droom deze zomer ook daadwerkelijk uitkomt, wordt steeds onzekerder. Eerst was er al de teleurstelling van het mislukte Europees Kampioenschap, waar het team directe plaatsing voor Tokio misliep. Maar inmiddels hebben die frustratie en de bijbehorende zenuwen voor het OKT plaatsgemaakt voor grote twijfel.

“Ik blijf gewoon mijn trainingen doen, maar het is heel gek dat je nu ineens niet meer weet waar je het allemaal voor doet.” Want veel is onduidelijk. De laatste berichten zijn nu dat de kans dat de kwalificatietoernooien voor de verschillende sporten doorgaan heel klein is. Over de Spelen zelf is nog geen beslissing genomen op het moment van het interview. “Stel je voor dat we dan weten dat we mogen gaan. Dan heb je nog maar anderhalve maand om je voor te bereiden voordat je naar Tokio gaat. Geen idee hoe dat gaat dan. En wat hebben de andere teams in de tussentijd gedaan?”

Maar ondanks alle onzekerheid, teleurstelling en frustratie is er voor Wolves misschien nog wel een klein lichtpuntje in de hele situatie. Toen begin maart in het Utrechtse koffietentje haar studie ter sprake kwam, betrok haar gezicht direct. “Zie je die scriptie niet, die boven mijn hoofd hangt?”, grapte ze destijds. “Ik heb een onderwerp, ben ook wel begonnen, maar de combinatie is gewoon niet te doen. Het is onmogelijk om een hele dag aan de scriptie te zitten en dat is wel nodig.”

Daar is nu wel verandering in gekomen. Lachend: “Ja, dat is ook het eerste wat mijn vader zei: ‘Zo, heb je nu tijd voor je scriptie.’ Ik ben wel weer aan de slag gegaan, maar ook nu is het niet heel makkelijk. Er zijn andere dingen die je nu ineens gaat doen. Ik heb bijvoorbeeld van de week alle plinten geverfd. Dat moest ook gebeuren.”